του Αντώνη Παπαγιαννίδη (*)
Διαφαινόταν εδώ και καιρό. Όμως, τώρα που δυσλειτούργησε – άσχημα, ενδεχομένως και επικίνδυνα – πρέπει ταχύτατα να συνειδητοποιηθεί τι σημαίνει. Και που οδηγεί. Ο λόγος περί της υπερηφάνειας για την διαχείριση της κρίσης του κορωνοϊού.
Η πολύ πραγματική επιτυχία της Ελλάδας/των Ελλήνων στην αντιμετώπιση της πανδημίας του Covid-19 (στην υγειονομική πτυχή) , είτε θέλει κανείς να την καταγράψει δοξαστικά στους κυβερνητικούς χειρισμούς, είτε είναι της άποψης ότι πιστώνεται στην αυτοπειθάρχηση των πολιτών (λόγω φόβου; λόγω αξίας της ζωής και της υγείας;) , οδήγησέ σε ένα αίσθημα επιτυχίας. υπερηφάνειας. διεκδίκησης αναγνώρισης. Εκεί που η Ελλάδα/οι Έλληνες ήμασταν μια χαλαρή, απείθαρχη, αναποτελεσματική ομάδα Νοτίων της Ευρώπης (PIGS, θυμάστε;) κατέληξαν/καταλήξαμε πρότυπο. Αναγνωρισμένο από τα διεθνή μήντια – τα γνωστά.
Εκεί λοιπόν, εκεί αμέσως, παραδίπλα, προέκυψε μια σύγχρονη εκδοχή της ύβρεως. Ξεκίνησαν τα ιθαγενή μήντια, με το χειροκρότημα προς τους κυβερνητικούς χειρισμούς. στην συνέχεια ήρθαν οι δημοσκοπήσεις πανηγυρικής αναγνώρισης. ακολούθησαν (ναι, ακολούθησαν!) οι κυβερνητικοί με την προσπάθεια ανάδειξης του πολιτικού κεφαλαίου που απέκτησαν (όθεν και οι πρώτες πιέσεις για πρόωρες εκλογές, «να κεφαλαιοποιήσουμε την επιτυχία»).
Και, εκεί/αναμενόμενα, αυτοπαγιδευθήκαμε.
Δεν έφτανε που στο υπουργείο Τουρισμού είχε κάποιος την έμπνευση να αναδείξει την λογική του διαχωρισμού της χώρας/των προορισμών σε ζώνες επικινδυνότητας, με τα μικρά νησιά στην ζώνη μέγιστης επικινδυνότητας (άρα «στο κόκκινο»), αλλ’ εν συνεχεία προχώρησε και η άλλη ιδέα – της κατάρτισης «λευκής λίστας» (άρα οι υπόλοιποι σε black list…) χωρών. Από τις οποίες η υπερήφανη, πετυχημένη Ελλάδα του καλοκαιριού 2020 «θα δέχεται» τουρίστες, ή και εν γένει αφίξεις.
«Μα, δεν είπαμε; Όλα με επιδημιολογικά κριτήρια γίνονται! Ακούμε τους ειδικούς!». Μην δουλευόμαστε ανάμεσά μας: αν «οι ειδικοί» είπαν ότι στα καράβια ΠΡΕΠΕΙ να τηρούνται οι αποστάσεις των 2 μέτρων, στα τραίνα και πούλμαν ΠΡΕΠΕΙ να υπάρχουν θέσεις άδειες για τήρηση αποστάσεων – αλλά στα αεροπλάνα να ισχύει η χαρωπή σαρδελοποίηση, τότε δεν είναι «ειδικοί», είναι θεομπαίχτες. (Απλούστατα: είπαν οι άνθρωποι την τεχνική γνώμη τους, τους είπαν ότι οικονομικά δεν βγαίνει και … σιώπησαν). Ενώ, πάλιν, «οι ειδικοί» ενθάρρυναν / στήριξαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη να απευθύνει κάλεσμα στην Γερμανία/στους Γερμανούς/στον εκ Γερμανίας πολυπόθητο τουρισμό να έρθουν όλοι για διακοπές στην Ελλάδα (α) την στιγμή που τα επιδημιολογικά στοιχεία βρίσκονταν εν εξελίξει, εκεί και (β) κυρίως, δεν υπάρχει «Γερμανία»: άλλα στοιχεία έχει η Βαυαρία ή η Βάδη-Βυρττεμβέργη (δυσάρεστα, αλλ’ απ’ εκεί οι πολλοί τουρίστες), άλλα το Αμβούργο ή Σαξωνία ή και το Βερολίνο (καλύτερα, αλλά μικρότερη η τουριστική ψαριά).
Και στις δυο περιπτώσεις – αεροπορικά ταξίδια, Γερμανία – προδήλως οικονομικά και πολιτικά κριτήρια πάτησαν κάτω την «γνώμη των ειδικών». Λογικό, αναμενόμενο, αλλά… η ανάγκη αυτεπιβράβευσης θόλωσε ευρύτερα την κρίση.
Κι έτσι, για να κάνουμε υπερήφανες λίστες αποκλεισμού χωρών (το υπουργείο Τουρισμού), εισπράξαμε κύμα λαϊκής αντιπάθειας ή και χειρότερα, πολιτικής έντασης από μιαν Ιταλία (στο ΥΠΕΞ) που μας καίει, πολλαπλά – και μας διαμηνύει επισήμως ότι «απαιτεί σεβασμό». Και τρέχαμε να τα μαζέψουμε – πώς; διαφοροποιώντας πλέον ανά ασφαλή αεροδρόμια, (κρυπτόμενοι πίσω από Ευρωπαϊκές αρχές/EASA). Και, προφανώς, περνάμε στην άλλη υποκρισία: ναι για τις αφίξεις από Leonardo da Vinci, όχι από Malpensa ή Linate: καλά, σοβαρά, κανείς δεν ξέρει ότι – αν το επιθυμεί – με κάποιες ώρες διαδρομή πηγαίνει κανείς από το ένα στο άλλο; Όπως και ότι οι πτήσεις τράνζιτ άνθησαν και ανθούν όλον αυτό τον καιρό;
Πιο βαρύ: δείτε τι κάνει/τι επιχειρεί η απολύτως ανταγωνιστική (καίτοι με βαρύτατο επιδημιολογικό προφίλ) Τουρκία.
Βάζει τα μεγάλα τουριστικά συγκροτήματα της χώρας να ζητήσουν και να λάβουν (θα λέγαμε «να αγοράσουν»…) πιστοποίηση TUV, ώστε νάρχεται ο άλλος από Γερμανία, να μπαίνει απευθείας από το αεροδρόμιο σε πιστοποιημένο πούλμαν, να πηγαίνει στο πιστοποιημένο resort, να κάνει τις δέκα μέρες του να επιστρέφει στον τόπο του – ούτε απειλές καραντίνας, ούτε ποιος/τι θα πληρώσει αν κάτι στραβώσει.
«Μα, είναι αυτό διακοπές;». Σίγουρα όχι – αλλά.. αυτό πουλιέται και αγοράζεται από τους tour operators. Οι οποίοι, βλέποντας τις δικές μας οργανωτικές αμφιβολίες, έχουν ήδη βάλει κάτω τα όσα Ελληνικά resorts πάνε να ανοίξουν και συμπιέζουν τις προσφερόμενες τιμές. Ακόμη και για το 2021!
Τι θεωρεί , τώρα, λογικό το υπουργείο Τουρισμού; Να ζητάει π.χ. ορισμό «γιατρού ασφαλείας Covid-19» στις μονάδες των 10 ή 15 δωματίων ανά την Ελλάδα: δεν αρκεί η επιφυλακή του ΕΟΔΥ, προφανώς. Και στα υπερπολυτελή της Μυκόνου ή της Σαντορίνης μπορεί μέχρι και ελικόπτερο να σηκώσουν. Αλλού;
Δεν προκάνει να τα σκεφθεί όλα αυτά ο Κ. Μητσοτάκης μέχρι το αυριανό λανσάρισμα της καμπάνιας τουρισμού 2020 στην ΑΙΓΛΗ.
Αλλά… θάπρεπε.
(*) Ο κ. Αντώνης Παπαγιαννίδης, είναι δημοισογράφος, αρθρογράφος και αναλυτής. Το άρθρο δημοσιεύσε στα social media, την προηγούμενη Τετάρτη και ευγενικά μας παραχώρησε την άδεια να το αναδημοσιεύσουμε.
[www.economia.gr]
