Οι «Γαστρονομικές Κοινότητες» είναι ένα πρόγραμμα που δημιούργησε ο Γιώργος Πίττας το 2018, και έχει στόχο η Ελληνική Γαστρονομία να γίνει μοχλός ανάπτυξης της τοπικής οικονομίας, εφαλτήριο της τουριστικής της ανάπτυξης, αλλά και να παίξει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της πολιτιστικής ταυτότητας κάθε τόπου.
Κεντρική ιδέα του προγράμματος είναι η οργάνωση των επαγγελματιών του ευρύτερου τομέα της γαστρονομίας (παραγωγή-εστίαση-φιλοξενία) σε διάφορες περιοχές της χώρας, με σκοπό την αξιοποίηση των γαστρονομικών πόρων που διαθέτει ο τόπος τους, και τη σύνδεση του αγροδιατροφικού τομέα με τη γαστρονομία και τον τουρισμό.
Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά, ο Γιώργος Πίττας στο τελευταίο του βιβλίο Γαστρονομικές Κοινότητες εξιστορεί τον τρόπο με τον οποίο το πρόγραμμα αυτό άρχισε να υλοποιείται και κάνει έναν απολογισμό. Είναι η αφήγηση της ωρίμανσης της αρχικής ιδέας, μιας πορείας σε αχαρτογράφητα νερά, της σύγκρουσης των οραμάτων με την πραγματικότητα, των επιτυχιών και των απογοητεύσεων. Της προσπάθειας να κερδηθεί η συλλογικότητα και να ξεπεραστούν οι παλιές νοοτροπίες, και τέλος της βαθειάς ικανοποίησης όταν οι σπόροι που ρίχτηκαν φύτρωσαν βλαστάρια, ωρίμασαν καρπούς και έρχεται η συγκομιδή.
Στο βιβλίο του Γιώργου Πίττα Γαστρονομικές Κοινότητες, που εκδόθηκε πρόσφατα, αναπτύσσονται σε ειδικά κεφάλαια σκέψεις και αναλύσεις που προέκυψαν κατά τη διάρκεια υλοποίησης του προγράμματος «Γαστρονομικές Κοινότητες – Gastronomy & Wine Tourism» και αφορούν τις δράσεις του, όπως την εκπαίδευση, την καταγραφή των γαστρονομικών πόρων και πρωταγωνιστών κάθε τόπου, τη μεθοδολογία του και τη δημιουργία των υλικού επικοινωνίας και τη στρατηγική προβολής των προορισμών σε Ελλάδα και εξωτερικό, και τέλος, τις ωφέλειες που θα προκύψουν στις τοπικές κοινωνίες.
Οι κοινότητες στην Ελλάδα κουβαλούν μια βαριά ιστορία, όπως άλλωστε μάς το υπενθυμίζει και ο Διονύσης Σαββόπουλος: «των Ελλήνων οι κοινότητες φτιάχνουν άλλο γαλαξία». Και οι Γαστρονομικές Κοινότητες αυτό ακριβώς θέλουν να επιβεβαιώσουν. Να παίξουν έναν πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια νέα εποχή, όπου οι συνεργασίες θα χορεύουν ταγκό με τις ατομικές φιλοδοξίες, οι ελπίδες δεν θα μαραζώνουν στη μοναξιά των προσωπικών διαδρομών και η πίστη στο κοινό καλό δεν θα είναι μακρινή οπτασία.
