“ΕΠΕΤΕΙΟΣ” – Μάρτιος 2020: Ο “μαύρος” Μάρτιος για την παγκόσμια ταξιδιωτική βιομηχανία

Η 14η Μαρτίου 2020 ήταν η ημέρα που θα θυμόμαστε πάντα από εδώ και στο εξής ως την Ημέρα που ο κόσμος σταμάτησε να ταξιδεύει και ο Μάρτιος του 2020 θα μείνει στην ιστορία ως ο “μαύρος” Μάρτιος για την παγκόσμια ταξιδιωτική βιομηχανία. Πως βίωσαν, όμως, τα στελέχη του κλάδου την παύση των ταξιδιών;

Στο πλαίσιο αυτής της “μαύρης” επετείου για την ταξιδιωτική βιομηχανία στελέχη του χώρου παρουσιάζουν στο Skift τις προσωπικές τους εμπειρίες και ιστορίες για το πως βίωσαν τη διακοπή των ταξιδιών.

Axel Hefer, Διευθύνων Σύμβουλος της Trivago
Ντίσελντορφ, Γερμανία

“Θυμάμαι ότι είχαμε ένα ταξίδι στις αρχές Φεβρουαρίου στο Σαν Φρανσίσκο και αυτό που ήταν περίεργο ήταν ότι η πόλη δεν είχε τόσο πολλή κίνηση. Και μάλιστα το ξενοδοχείο στο οποίο μέναμε, δεν είχε καθόλου Ιάπωνες τουρίστες, το οποίο συνήθως είναι πολύ δημοφιλές στους Ιάπωνες. Οπότε εκεί ήταν πραγματικά πολύ αισθητό. Σε μια χρονική στιγμή που στην Ευρώπη, δεν μπορούσαμε να δούμε πραγματικά τίποτα. Τότε είπαμε: “Εντάξει, αυτό είναι αληθινό”.

Και τότε άρχισε πραγματικά (τον Μάρτιο). Όλος ο κόσμος ουσιαστικά κατέρρευσε, από τη μια μέρα στην άλλη. Και πρέπει να πω ότι για δύο εβδομάδες ήμασταν κάπως “παράλυτοι”, επειδή όλα άλλαζαν ταυτόχρονα και δεν ξέραμε πού να κοιτάξουμε. Επειδή όλα έγιναν ξαφνικά κόκκινα και αρνητικά. Και η νικητήρια σκέψη ήταν τότε, νομίζω τη δεύτερη εβδομάδα του Μαρτίου, όπου απλώς είπαμε, εντάξει, θα φτάσουμε στο μηδέν. Δεν είχαμε φτάσει ακόμα, αλλά θα φτάναμε και θα παραμέναμε στο μηδέν για αρκετό καιρό”.

Keith Barr, Διευθύνoυσα Σύμβουλος της IHG
Ντάναμ, Ηνωμένο Βασίλειο

“Θυμάμαι να κάθομαι με το διοικητικό μας συμβούλιο και να λέω, ότι δεν υπάρχει κανένα απολύτως εγχειρίδιο στον κόσμο που να έχει γραφτεί γι’ αυτό για τον κλάδο μας, επειδή πάντα σχεδιάζαμε με βάση την 11η Σεπτεμβρίου ή μια άλλη οικονομική κρίση: Το RevPAR θα μειωθεί με αυτόν τον τρόπο και θα ανακάμψει με αυτόν τον τρόπο. Κανείς δεν μπορούσε να πει ότι το RevPAR θα πέσει 50% ή 70%. Κανείς δεν μπορούσε να εξετάσει το ενδεχόμενο τα διεθνή σύνορα να είναι κλειστά. Κανείς δεν μπορούσε να έχει ένα σχέδιο για το πώς να διασφαλίσει την ασφάλεια, την προστασία, την υγεία και την υγιεινή στα ξενοδοχεία του με έναν τρόπο που δεν υπήρχε προηγουμένως και στη συνέχεια να εξασφαλίσει αυτά τα στοιχεία υπό κλίμακα.

Αυτό που είπα στο διοικητικό μας συμβούλιο ήταν ότι νομίζω πως πρέπει να το εξετάσουμε όλο αυτό μέσα σε ένα χρονικό πλαίσιο. Σε δύο χρόνια από τώρα -είπα δύο χρόνια τότε. Δεν έθεσα ένα μακροπρόθεσμο πλαίσιο. Έπρεπε να είχα πει τρία χρόνια -τι θα πει ο κόσμος για την IHG; Έχουμε πέντε ομάδες ενδιαφερομένων μερών: Πελάτες, συναδέλφους, ιδιοκτήτες, μετόχους και κυβερνήσεις. Πρέπει κάθε ένα από αυτά τα συστατικά στοιχεία, κάθε ένα από αυτά τα ενδιαφερόμενα μέρη να μας κοιτάξει και να πει, κάνατε πραγματικά το σωστό”.

Mark Cuschieri, Αντιπρόεδρος της Παγκόσμιας Ένωσης Επαγγελματικών Ταξιδιών
Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο

“Όταν όλα αυτά ξεκίνησαν στην Ασία, τότε σκεφτήκαμε ότι, εντάξει, σε αυτή την περιοχή τείνουν να συμβαίνουν πιο δραματικά γεγονότα, όπως τυφώνες. Συμμετείχα και υποστήριζα την ομάδα μου στην περιοχή, σκεφτόμουν ότι ήταν κάτι περιφερειακό και δεν πρόκειται να προχωρήσει παραπέρα.

Αλλά μόλις “χτύπησε” την Ευρώπη και την Ιταλία, έγινε σοβαρό. Πήγαμε σε κατάσταση επιχειρησιακής συνέχειας. Τα ταξίδια είναι πάντα ένας τομέας που επηρεάζεται, οπότε είμαστε καλά προετοιμασμένοι και έχουμε σχετικές διαδικασίες να αντιμετωπίσουμε δύσκολες καταστάσεις.

Προτεραιότητά μας ήταν να επαναπατρίσουμε τους ανθρώπους, εκείνη τη στιγμή. Είχαμε 700 άτομα που έπρεπε να μετακινηθούν από τις θέσεις εργασίας τους στην Ασία. Αυτό ήταν πολύπλοκο, διότι μέσα σε μια νύχτα, οι χώρες έκλειναν τα σύνορα. Έπρεπε να μεταφέρουμε τους ανθρώπους, με διάφορες διαδικασίες, πίσω στην πατρίδα τους”.

Jamie Pherous, Διευθύνων Σύμβουλος της Corporate Travel Management
Μπρισμπέιν, Αυστραλία

“Είχαμε δύο παράγοντες με το μέρος μας, που πολλοί από τους ανταγωνιστές μας δεν είχαν. Καταρχάς είχαμε δει ανάλογες καταστάσεις στο παρελθόν, με τη γρίπη των πτηνών, και δεύτερον, η Ασία ήταν η πρώτη που επλήγη κι εμείς είχαμε ανθρώπους εκεί που μας μετέφεραν ότι αυτό γίνεται όλο και χειρότερο. Περίπου στα τέλη Ιανουαρίου αρχίσαμε να το εξετάζουμε, αλλά από τον Μάρτιο καταλάβαμε ότι ήταν πραγματικό. Θυμάμαι την ημερομηνία που συγκεντρώσαμε τις ομάδες μας και είπαμε: “Κοιτάξτε, πρέπει να επιβιώσουμε”. Οφείλαμε να επιβιώσουμε παρά το γεγονός ότι χάσαμε ανθρώπους. Αυτό ήταν συναισθηματικά το πιο δύσκολο πράγμα που χρειάστηκε ποτέ να διαχειριστώ ως επικεφαλής, και θεωρώ ότι όλοι οι επικεφαλής θα έλεγαν το ίδιο”.