Η προσαρμογή από την εφήμερη ευημερία με δανεικά στο παρελθόν στη σημερινή κατάσταση των οιονεί μονίμων και υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων, αναμένεται να προσδιορίσει περιοριστικά την οικονομική πολιτική της χώρας τις επόμενες δεκαετίες.
Έχουμε πετύχει καλά δημοσιονομικά αποτελέσματα, που ενδεχομένως, όμως, να μην είναι βιώσιμα. Αυτό συμβαίνει διότι η δημοσιονομική προσαρμογή που επιτεύχθηκε στηρίζεται υπέρμετρα, αφενός στην υπερφορολόγηση που προκαλεί αντικίνητρα στην οικονομική δραστηριότητα, και, συνεπώς, απώλεια εσόδων. Αφετέρου, στηρίζεται στις περικοπές δαπανών σε κρίσιμους τομείς, π.χ. στην υγεία, που οδηγούν αργά ή γρήγορα, χωρίς αύξηση της παραγωγικότητας, σε κατάρρευση των υποδομών και σε χαμηλή ποιότητα δημοσίων υπηρεσιών, και, συνεπώς, σε αντιστροφή της μείωσης δαπανών. Έτσι, η διαπραγμάτευση για μικρότερα πρωτογενή πλεονάσματα στο μέλλον αναδεικνύεται όχι μόνο επιθυμητή για λόγους ανάπτυξης, αλλά και αναγκαία.
Το δε μίγμα οικονομικής πολιτικής που ακολουθείται, με την φορολογική «απαλλοτρίωση» του κόπου της εργασίας και των επιχειρήσεων για τη χρηματοδότηση παντός είδους παροχών στη λογική της εξυπηρέτησης πελατειακών συμφερόντων, δεν συνάδει με την αναγκαία μεταφορά πόρων από την κατανάλωση σε επενδύσεις. Και χωρίς ιδιωτικές επενδύσεις, η παραγωγικότητα παραμένει στάσιμη και το βιοτικό μας επίπεδο καθηλωμένο. Ο κόσμος διψά για δουλειές και αξιοπρεπείς μισθούς. Οι παροχές, δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τις αναπτυξιακές συνθήκες για βελτίωση του επιπέδου διαβίωσης σε μόνιμη και σταθερή βάση.
Δεν έχουμε, τέλος, ακόμη καταφέρει να φτιάξουμε μια ανταγωνιστική εξωστρεφή οικονομία που να παράγει διεθνώς εμπορεύσιμα αγαθά για εξαγωγές και να ανταγωνίζεται τις εισαγωγές στην εγχώρια αγορά. Η χώρα μας κατατάσσεται στην 57η θέση διεθνώς, και σε μια από τις τελευταίες θέσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στην ανταγωνιστικότητα 4.0, που σημαίνει ότι είναι παντελώς ανέτοιμη να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις στον κόσμο της παραγωγής και της εργασίας, που φέρνει η επερχόμενη 4η Βιομηχανική Επανάσταση. Χρειάζεται, λοιπόν, μια επενδυτική και αναπτυξιακή έκρηξη, με τον ιδιωτικό τομέα στην πρωτοπορία. Και αυτό απαιτεί χαμηλότερους φόρους, σύγχρονο θεσμικό πλαίσιο και ανταγωνιστική οικονομία.
Οι ελληνικές τράπεζες έζησαν περιόδους ισχυρών προοπτικών ανάπτυξης, αλλά και σε καιρούς αναδίπλωσης και συρρίκνωσης μετά το ξέσπασμα της κρίσης. Το τραπεζικό μας σύστημα πρέπει, όσο το δυνατόν γρηγορότερα, να αρχίσει να ξαναπαίζει το ρόλο του στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Η αξιοποίηση του νέου συστήματος για την προστασία της πρώτης κατοικίας και η εισαγωγή ενός συστημικού μηχανισμού για τη μείωση των κόκκινων δανείων, ίσως οδηγήσει, σε σύντομο χρονικό διάστημα, σε μονοψήφια ποσοστά ανοιγμάτων σε καθυστέρηση. Έτσι, θα ξεκινήσει και μια περίοδος βιώσιμης επέκτασης των τραπεζικών εργασιών, και υψηλότερης κερδοφορίας και κεφαλαιακής επάρκειας.
Έχει έρθει η ώρα να αποτινάξουμε από πάνω μας ό,τι κρατάει τη χώρα στις τελευταίες θέσεις στις διεθνείς συγκρίσεις ανταγωνιστικότητας, ψηφιακής προετοιμασίας, επαγγελματικών δεξιοτήτων, γραφειοκρατίας και αδιαφάνειας. Να σταματήσουμε να τα περιμένουμε όλα από το κράτος και να θέσουμε υψηλότερους στόχους για τη χώρα μας, αλλά και για την Ευρώπη, που δέχεται επιθέσεις από τις ακραίες δυνάμεις του λαϊκισμού. Για μια φιλόδοξη Ελλάδα που στέκεται στα πόδια της, νοιώθει σιγουριά και αγκαλιάζει το μέλλον, σε μια καλύτερη Ευρώπη που δουλεύει για όλους, προστατεύει τα σύνορά μας και πρωτοπορεί στον κόσμο. Η Νέα Δημοκρατία μπορεί να φέρει την πραγματική αλλαγή στη χώρα μας.
Ας τολμήσουμε.
#FilodoxiEllada
