Τώρα που ολοκληρώθηκε και επικυρώθηκε, τελεσίδικα μάλιστα, η Συμφωνία των Πρεσπών και η ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας (με και χωρίς εισαγωγικά), στο ΝΑΤΟ και κόπασε ο κουρνιαχτός των συναισθηματικά φορτισμένων άγονων αντιπαραθέσεων, ήρθε η ώρα,
- να την αξιολογήσουμε με ψυχραιμία, χωρίς προκατάληψη και επηρεασμό από οποιαδήποτε κομματική προπαγάνδα
- να εκτιμήσουμε τις συνέπειές της για τα εθνικά μας συμφέροντα και
- να δούμε πως θα τη διαχειριστούμε με γνώμονα το καλό της Ελλάδας και της Μακεδονίας μας, με εθνική συναίνεση, χωρίς φανατισμούς και ακραία συνθήματα από ανεγκέφαλους ένθεν κακείθεν του κομματικού (και όχι πολιτικού) φάσματος.
Ως συμβολή μου σ’ αυτόν τον απαραίτητο διάλογο, όσο γίνεται πιο συνοπτικά, μια και υπάρχει μεγάλη κόπωση μ’ αυτό το θέμα, παρουσιάζω το χρονικό των εξελίξεων μαζί με τη γνώμη μου, όσο μπορώ πιο αντικειμενικά (δύσκολο πράγμα πάντως).
Παρουσιάζω λοιπόν το χρονικό της Συμφωνίας που δεν προέκυψε ξαφνικά ως κεραυνός εν αιθρία, το οποίο παρακολουθώ από την εφηβεία μου, ίσως με αφορμή τις διηγήσεις του παππού μου καπεταν Θανάση που πολέμησε στη Μακεδονία και γύρισε κουτσός από ‘κει.
Εκτιμώ λοιπόν ότι η Συμφωνία των Πρεσπών είναι μια κακή Συμφωνία – μια Εθνική ήττα, αυτό όμως δεν τα λέει όλα. Γιατί;;
- Η παραχώρηση του ονόματος «Βόρεια Μακεδονία», όσο κι αν προσβάλλει την εθνική μας ευαισθησία, και την ιστορία μας, ήταν ίσως ένας αναγκαίος συμβιβασμός. Βεβαίως, τα Σκόπια είναι μέρος της ευρύτερης γεωγραφικής έννοιας της αυτοκρατορίας της Μακεδονίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του Φιλίππου.
Οι Σκοπιανοί όμως δεν είναι Μακεδόνες. Είναι Σλάβοι που εγκαταστάθηκαν στη γειτονία μας τον 6ο μ. αιώνα, μιλούσαν και μιλούν μια Σλαβική διάλεκτο και το αλφάβητο που χρησιμοποιούν τους το έδωσαν δυο Έλληνες μοναχοί, ο Κύριλλος και ο Μεθόδιος. Δεν έχουν καμιά σχέση με την ιστορική, γλωσσική και εθνολογική έννοια της Μακεδονίας του Αλεξάνδρου με πρωτεύουσα τη Βεργίνα. - Η αποδοχή όμως των όρων και του περιεχομένου της «Μακεδονικής Γλώσσας» και του «Μακεδονικού Έθνους» είναι μια ασυγχώρητη εθνική υποχώρηση για να μη χρησιμοποιήσω κάποιον βαρύτερο χαρακτηρισμό. Θα τρίζουν τα κόκκαλα των προγόνων μας και οι επερχόμενες γενεές θα μας καταρώνται.
Το σύγχρονο «Μακεδονικό πρόβλημα» ξεκίνησε για τα καλά το 1945 και εντάθηκε κατά τον Εμφύλιο αν και χρονολογείται από πολύ παλιότερα. Ήταν συνέπεια της σύγκρουσης των υπερδυνάμεων για τον έλεγχο των Βαλκανίων, του ψυχρού πολέμου και της στρατηγικής του Τίτο να δημιουργήσει τη Γιουγκοσλαβία επιβάλλοντας τη συνένωση ανόμοιων και άσχετων μεταξύ τους περιοχών (Σερβία, Κροατία, Μαυροβούνιο, κ.λπ.). Έτσι προέκυψε και η «Δημοκρατία της Μακεδονίας» ως μιάς από τις «δημοκρατίες» που συνέθεσαν την καινούργια χώρα, με επεκτατικές βλέψεις εξόδου στη Μεσόγειο μέσω Θεσσαλονίκης την οποία διεκδικούσαν πέρα από οποιαδήποτε εθνολογική η ιστορική λογική.
Οι κάτοικοι αυτής της ψευδοδημοκρατίας και χωρών της Σοβιετικής πλέον κυριαρχίας, που διέφυγαν στην Αμερική, στον Καναδά, στην Αυστραλία και αλλαχού για να ξεφύγουν από τον «κομμουνιστικό ζυγό», επέλεξαν να ονομάζονται «Μακεδόνες» αντί Γιουγκοσλάβοι ή Σέρβοι, ή Κροάτες, ή Ουκρανοί, Κ.Ο. γιατί η συσχέτιση με την Γιουγκοσλαβία ή τη Σοβιετική Ένωση θα ήταν πολύ αρνητική γι αυτούς.
Αυτό βόλεψε τις χώρες της Δύσης που ενίσχυσαν με κάθε τρόπο αυτή την ταυτότητα με πολύ πλούσια και χρηματοδοτούμενη προπαγάνδα. Είναι μια πραγματικότητα που βίωσα ως μετανάστης – σπουδαστής και εξόριστος στον Καναδά τη δεκαετία του 1960 και μετά.
«Δημοκρατία της Μακεδονίας» λοιπόν. Και ΟΛΕΣ οι μεταπολεμικές Ελληνικές Κυβερνήσεις έκτοτε, τι έκαναν ενώ οι Σκοπιανοί αλώνιζαν;; ΤΙΠΟΤΕ απολύτως. Είχαν βλέπετε άλλες ασχολίες.
Η χαριστική βολή έπεσε όταν ο ανεκδιήγητος (για να μην κάνω άλλον χαρακτηρισμό) Σαμαράς, ως Υπουργός Εξωτερικών, κόντρα στην απόφαση του Συμβουλίου αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, εντελώς αυθαίρετα, αντί να ασκήσει βέτο, υπέγραψε τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας με της γνωστές τραγικές συνέπειες για μας και το σύνολο των Βαλκανίων.
Η μάχη για τη Μακεδονία είχε χαθεί. Οι προσπάθειες του Κωνσταντίνου Καραμανλή και η γενναία πατριωτική στάση του Ανδρέα Παπανδρέου με το εμπάργκο ήταν μοιραίο να μην έχει καλύτερη έκβαση από την Ενδιάμεση Συμφωνία. Όταν 143 χώρες είχαν αναγνωρίσει τα Σκόπια ως «Μακεδονία» και ακόμα και το BBC την εκφωνούσε έτσι, η εμμονή μας στην άρνηση της σύνθετης ονομασίας, όσο και αν δεν αρέσει σε κανέναν Έλληνα και μας ντροπιάζει, μοιραία θα οδηγούσε στην απομόνωσή μας και στην παγίωση της απολύτως ανεπιθύμητης εκδοχής.
Η εκχώρηση όμως της γλώσσας και της εθνότητας, χρεώνεται στην απειρία, στον ερασιτεχνισμό και τελικά στην ανευθυνότητα της Κυβέρνησης Τσίπρα και του ίδιου προσωπικά. Πιστεύω, θα κριθεί αυστηρά από την ιστορία.
Και τώρα, τι;; Προκειμένου να ελαχιστοποιηθεί η εθνική ζημιά, χρειάζονται επιδέξιοι χειρισμοί στη διαχείριση της εφαρμογής της Συμφωνίας που, σημειωτέον, είναι ανέκκλητη και έχει την παρεμβατική υποστήριξη της ΗΠΑ και των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στο βάθος ΝΑΤΟ.
Έχουμε όμως δυνατότητες τις οποίες μπορούμε να αξιοποιήσουμε αν, ενωμένοι, με μια ενιαία εθνική στρατηγική και φωνή, μακριά από μικροκομματικές αθλιότητες, αφοσιωθούμε στην προσπάθεια να αποκαταστήσουμε, εν τη πράξει, την αδικία που μας έχει γίνει, κυρίως με δική μας ευθύνη, αποκομίζοντας πολλαπλά οφέλη για την πατρίδα μας και τους απογόνους μας.
Αν δεν συμφωνείτε μαζί μου στο όλον ή σε κάποια σημεία, σας παρακαλώ μη με πετροβολάτε. Στείλτε μου τη γνώμη σας και θα τη δω με ανοιχτό πνεύμα και κατανόηση. Ας προσπαθούμε να συνεννοούμαστε. Ο φανατισμός, το μίσος και η απόρριψη της διαφορετικής άποψης χωρίς εξέταση είναι η κατάρα μας.
Ο ΔΙΧΑΣΜΟΣ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΠΟΥ ΑΠΕΙΛΕΙ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΜΑΣ.
Υ.Γ.: Πριν από ένα χρόνο ακριβώς, κατά την έναρξη των τελικών διαπραγματεύσεων, είχα τοποθετηθεί με μη σειρά τριών άρθρων που θα βρείτε στο blogspot μου, αν σας ενδιαφέρει να το επισκεφτείτε.
Νίκος Σκουλάς
Ενεργός Πολίτης
