Η περιοχή βρίσκεται σε πολύ κοντινή απόσταση από το κέντρο της Αθήνας. Ο νότιος προσανατολισμός της ακτής της έδινε πάντα γαλήνια εικόνα, ενώ το πευκοδάσος μέχρι τη θάλασσα προσέφερε φυσική σκιά για τους εκδρομείς που αναζητούσαν μια καλοκαιρινή δροσιά.
Η εικόνα έκπληξη προέρχεται από την Βουλιαγμένη το έτος 1928.
Το τρίποδο της μηχανής μάλλον είχε στηθεί στη θέση της σημερινής Ωκεανίδας.
Οι γνώστες της περιοχής αναγνωρίζουν την παράγκα και θεωρούν εκεί ήταν μια παλαιά ταβέρνα. Την μνημονεύουν με το όνομα του ιδιοκτήτη της. Η ταβέρνα του Πηλιούνη.
Η φωτογραφία του Χαρισιάδη αποδεικνύει ότι το 1957 η περιοχή ήταν χωρίς κτίσματα και προσθήκες. Οι συνολικοί κάτοικοι δεν ξεπερνούσαν τους 1.600. Αρκετές δεκαετίες αργότερα η περιοχή παρέμενε ειδυλιακή.
Για παράδειγμα στον Λαιμό όπου σήμερα βρίσκεται η μαρίνα με πολυτελή σκάφη, οι παραθεριστές απολάμβαναν την αμμουδιά και διανυκτέρευαν σε πρόχειρα αντίσκηνα. Φυσικά τότε όλες οι ακτές ήταν προσβάσιμες και ελεύθερες σε όλους τους κολυμβητές.
Το καλοκαίρι του 1957 στον Αστέρα της Βουλιαγμένης…Φωτογράφος Δημήτρης Χαρισιάδης. Αρχείο Μουσείου Μπενάκη Ο οικισμός μέχρι το 1929 ανήκε διοικητικά στην κοινότητα Κορωπίου. Στη συνέχεια μέχρι το 1935 εντάχθηκε στον οικισμό της Βάρης.
Μετά αποτέλεσε ξεχωριστή κοινότητα και ανακηρύχτηκε Δήμος το 1985.
Η Βουλιαγμένη θεωρείται μια από τις ακριβότερες περιοχές της Αττικής και σήμερα ανήκει στον Καλικρατικό Δήμο Βάρης – Βούλας – Βουλιαγμένης.
