Έφυγε από την ζωή πριν από λίγο ο “μεγαλύτερος”, αγνότερος και καλύτερος φίλαθλος: Ο Γιάννης Μαντζουράνης, ο Εθνικάρας δεν είναι πια εδώ. Στα 87 του δεν άντεξε αυτή την κατάρα του κορονοϊού. Ο τελευταίος μεγάλος του Εθνικού Πειραιώς δεν είναι πια εδώ.
Ο Γιάννης Μαντζουράνης, που «έφυγε» το μεσημέρι της Κυριακής, είχε εισαχθεί στην εντατική του Ευαγγελισμού στα τέλη Ιουλίου, καθώς είχε βρεθεί θετικός στον κορωνοϊό και η υγεία επιδεινωνόταν σταδιακά.
Ο Μαντζουράνης ακολουθούσε τον Εθνικό σε όλα τα γήπεδα της Ελλάδας από τα 10 του χρόνια, ενώ έγινε γνωστός από την ιαχή του, «Α ρε Εθνικάραααααα», με την οποία υποδεχόταν την αγαπημένη του ομάδα, όταν εμφανιζόταν στον αγωνιστικό χώρο.
Η πρώτη φωτογραφία από την βράβευση του Γιάννη μας από το τμήμα Μπάσκετ.
Η δεύτερη από το ταξίδι μας με τον Γιάνναρο στην Ιεράπετρα στην διεκδίκηση της ανόδου για το ποδόσφαιρο.
Ήταν εκπληκτικό ότι ερχόταν συνέχεια ο κόσμος όπου βρεθήκαμε να τον χαιρετίσει. Στο τέλος, αφού χάσαμε και έκλαιγε, σαν μικρό παιδί, ήρθε πολύς κόσμος και του έλεγε δεν πειράζει. Τον γέμισαν δώρα:::.
Τι να πρωτοθυμηθείς από τον Γιάννη.
Τον θυμάμαι μωρό παιδί στο παλιό Καραϊσκάκη την δεκαετίαα του 1970 με τον αείμνηστο πατέρα μου. Η Κυριακή ήταν γιορτή. Ζούσαμε για την Κυριακή για να πάμε στο γήπεδο. Λεωφορείο, ηλεκτρικός, τουρνικέ, γήπεδο.
Καλό ταξίδι αγαπημένε μου Γιάννη και καλή αντάμωση.
Κωνσταντίνος Στ. Δεριζιώτης
Ο Εθνικάρας
Ο Γιάννης Μαντζουράνης (γεννηθείς το 1935) ήταν ένας από τους γνωστότερους οπαδούς, όχι μόνο ανάμεσα στους φίλους του Εθνικού, αλλά και στους οπαδούς όλων των ελληνικών ομάδων. Αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας του σωματείου και κατά τα λεγόμενά του από το 1956 έως τις 30 Νοεμβρίου 2014 είχε παρακολουθήσει όλους τους ποδοσφαιρικούς αγώνες του, εκτός από 12. Τον πρώτο το 1973 λόγω του γάμου του και τους υπόλοιπους τον τελευταίο καιρό, κατόπιν ρητής απαγόρευσης των γιατρών. Ήταν αγαπητός σε όλο το φίλαθλο κοινό για το φίλαθλο πνεύμα του και την γνωστή ιαχή «Εθνικάρα». Γι’ αυτόν γράφτηκε τραγούδι το 1985 από τον Νίκο Καρβέλα.
Ο Κυανόλευκος
Σε δημοσίευμα του Κυανόλευκου για τον Εθνικάρα, αναφέρονται τα εξής:
«Εθνικάρας», ο… Άρχοντας!
Αποτελεί τον πιο πιστό… στρατιώτη του Εθνικού. Ο λόγος γίνεται για τον Γιάννη Ματζουράνη
Έχει χάσει μόνο 13 «καταραμένα» – όπως τα χαρακτηρίζει – παιχνίδια της μεγάλης του αγάπης. Ο Γιάννης Ματζουράνης γεννήθηκε το 1934 στον Άγιο Ανδρέα Κυνουρίας και την πρώτη φορά που πήγε στο γήπεδο, ήταν το 1943, όταν και κατέβηκε στον Πειραιά για τους παππούδες του. Αυτοί ήταν που του… κόλλησαν το μικρόβιο.
Από τότε δεν έχει αφήσει λεπτό την αγαπημένη του ομάδα, που η ιστορία της «μυρίζει αρχοντιά μιας άλλης εποχής»
«Υπήρχαν παιχνίδια που ο κόσμος στο γήπεδο έφτανε τις 20.000. Τότε είχαμε μεγάλη ομάδα και τεράστιους παίκτες…», ήταν αρχικά τα λόγια του Γιάννη Ματζουράνη και συνέχισε… ξετυλίγοντας το «κουβάρι» των αναμνήσεων:
«Όλους τους νικούσαμε, τον ΠΑΟΚ, τον Παναθηναϊκό, τον Ηρακλή του Χατζηπαναγή, όλους. Ο Εθνικός είναι η μεγάλη ιστορία του ελληνικού αθλητισμού, μυρίζει αρχοντιά μιας άλλη εποχής».
«Μόνο… 13 παιχνίδια»
Το… οδοιπορικό του 80χρονου «στρατιώτη» των Πειραιωτών, ξεκινάει από τη δεκαετία του ’50: «Έχω χάσει μόνο 13 παιχνίδια. Είμαι Εθνικός από το 1943, τότε κατέβηκα στον Πειραιά για τους παππούδες μου. Εκείνοι μου κόλλησαν το μικρόβιο. Από το ’50, ακολουθώ την ομάδα εντός και εκτός έδρας ανελλιπώς».
Η φυσιογνωμία είναι αναγνωρίσιμη σε όλους τους Έλληνες φιλάθλους, που μόνο καλό λόγο έχουν να πουν για την… τρέλα του «Εθνικάρα». Ωστόσο, ο ίδιος εμφανίζεται απογοητευμένος από την εικόνα που παρουσιάζουν πλέον τα ελληνικά γήπεδα.
«Στον αθλητισμό πηγαίνει κάποιος για να ξεφύγει από τις σκοτούρες του. Εγώ όταν πηγαίνω στο γήπεδο… λάμπω», υποστήριξε και συνέχισε για την αγαπημένη του ομάδα: «Ο κόσμος του Εθνικού είναι κρυμμένος και στενοχωρημένος.
Η παρουσία του στα γήπεδα έχει εμπνεύσει πολλούς. Και περισσότεροι προσπάθησαν να τον μιμηθούν. Ωστόσο, ο Γιάννης Ματζουράνης… έχει το δικό του τραγούδι στην ελληνική δισκογραφία!
Συνέντευξη
Σε μια εξαιρετική συνέντευξη στο Θέμη Σινάνογλου στο ΦΩΣ, ο Γιάννης, είχε πει:
Με πήρε τηλέφωνο ο Γιάννης Μαντζουράνης, ο «Εθνικάρας», που άφησε εποχή στο ελληνικό ποδόσφαιρο με την τρομερή κραυγή του «α ρε, Εθνικάααρα» σε όλα τα γήπεδα. Είναι 86 χρόνων, σε πολύ καλή κατάσταση, ενώ φέτος πήγαινε ακόμα και στο γήπεδο για να βλέπει τον Εθνικό!
Μου είπε: «Κύριε Σινάνογλου, διάβασα το αφιέρωμα που κάνατε στον Θανάση Ιντζόγλου, διάβασα και τον παλιό μεγάλο παίκτη του Πανιωνίου, τον Γιώργο Δέδε. Αυτές τις μέρες πέθαναν δύο σπουδαίοι παλιοί παίκτες που και οι δύο έκλεισαν την καριέρα τους στον Εθνικό. Ο Θανάσης Ιντζόγλου, που μετά τον Πανιώνιο ήρθε σε εμάς και έβαλε πολλά γκολ, και ο Σπύρος Πομώνης, που μετά την ΑΕΚ ήρθε επίσης στον Εθνικό. Μπορώ να σας πω πολλά πράγματα, τους ήξερα και με αγαπούσαν».
Μου είπε λοιπόν πολλά, και όχι μόνο για τους δύο παλιούς παίκτες που απεβίωσαν αυτές τις μέρες. Για παράδειγμα, δείτε πώς ξεκινά η συνέντευξη, για τον Μαρινάκη.
Πείτε μου ό,τι θέλετε.
«Θυμάμαι τον πατέρα τού Βαγγέλη Μαρινάκη, τον συγχωρεμένο Μιλτιάδη, σε αγώνες του Ολυμπιακού με τον Εθνικό μού έλεγε: «Έλα, κάτσε εδώ και φώναζε “Εθνικάρα”, δεν θα σε πειράξει κανένας». Γύριζα όλες τις εξέδρες και φώναζα για την ομάδα μου, πήγα και στη Θύρα 7 με τον «Ατίλιο», κανείς δεν με πείραξε. Και στην Τούμπα έχω πάει και δεν με πείραξαν, και στο Χαριλάου, σε όλα τα γήπεδα της Ελλάδας! Με αγαπάνε και με σέβονται. Με έχουν βραβεύσει επανειλημμένως ως τον καλύτερο φίλαθλο, κατά της βίας. Εγώ. δεν ντρέπομαι να το πω, στη ζωή μου πρώτα είχα τον Εθνικό και μετά την οικογένειά μου! Κάτι στον Μώραλη θέλω να πω, τον δήμαρχο Πειραιά».
Σας ακούω και σημειώνω.
«Με αγαπάει ο δήμαρχος, θέλω όμως να του πω δημόσια να κάνει κάτι για τον Εθνικό, την επί πολλές δεκαετίες δεύτερη ομάδα του Πειραιά, διότι ο Εθνικός έμεινε άστεγος».
Από πότε βλέπετε τον Εθνικό;
«Από μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου! Και ειδικά από το 1950 πήγαινα σε όλα τα ματς εντός και εκτός. Μόνο 12 αγώνες έχω χάσει! Ξεκίνησα από το χωριό μου, τον Άγιο Ανδρέα Κυνουρίας ~είμαι από την Αρκαδία. Ο πατέρας μου ήταν γιατρός, ήμουν πριγκιπόπουλο, αλλά τον έχασα και βρέθηκα στη φτώχεια. Ήρθα στον Πειραιά όπου και οι δύο μου θείοι, οι Δασκαλάκηδες, ήταν Εθνικοί. Έτσι λάτρεψα τον Εθνικό με όλη μου την ψυχή. Επί πολλές δεκαετίες ο Εθνικός, από την αρχή του ελληνικού ποδοσφαίρου, ήταν στα «μεγάλα σαλόνια». Για σχεδόν 70 χρόνια. Θυμάμαι τον Εθνικό από το ποδηλατοδρόμιο με το καρβουνίδι, όπου είχε δίπλα ο Δημήτρης Καρέλλας ~ο τεράστιος αυτός πρόεδρος~ το εργοστάσιο με τα υφάσματα, με 3.500 ανθρώπους προσωπικό! Και άλλο ένα εργοστάσιο είχε στο Λαύριο με 4.500 προσωπικό! Να σας πω κάτι που δεν ξέρουν πολλοί;»
Ό,τι θέλετε.
«Ο Καρέλλας δεν είχε μόνο εργοστάσια, ήταν και ο πατέρας του πολύ πλούσιος, είχε συμμετοχή στις σιδηροδρομικές γραμμές στην Αγγλία! Ο Δημήτρης Καρέλλας ήταν ψευδός και έλεγε στον πατέρα του με τη χαρακτηριστική φωνή του: «Δώσε μου αυτά τα χρήματα να φέρω παικταράδες στον Εθνικό». Έφερε τον Καλκαντέρα, που μαζί με τον Αντωνιάδη είχαν πάρει το Χρυσό Παπούτσι. Θέλω να πω συλλυπητήρια στις οικογένειες του Θανάση Ιντζόγλου και του Σπύρου Πομώνη, οι οποίοι έγιναν γνωστοί στον Πανιώνιο και στην ΑΕΚ, αλλά υπηρέτησαν στο τέλος και τον Εθνικό. Τον Πομώνη τον είχα συναντήσει πριν από 10 χρόνια περίπου, περπατούσα στη Βικτώρια και ακούω μια φωνή: «Ρε Εθνικάρα, ποιος είμαι, δεν με αναγνωρίζεις;». Και ήταν ο Πομώνης, ο οποίος είχε ένα νυχτερινό κέντρο εκεί. Ως παίκτης ήταν γρήγορος. Ο Θανάσης Ιντζόγλου ήταν παικτάρα, έβαλε πάρα πολλά γκολ με τον Πανιώνιο, αλλά και σε εμάς που ήρθε έβαλε πολλά γκολ! Ξέρεις πώς ήρθε;»
Εσείς τα ξέρετε, πείτε μου.
«Είχε σταματήσει για ένα διάστημα από τον Πανιώνιο και είχαμε εμείς έναν Ιταλό προπονητή, τον Μαριάνι. Τον πήρε ο Εθνικός και του λένε του Ιντζόγλου: «Τι λεφτά θες;». Λέει εκείνος: «Να με δείτε πρώτα και μετά θα κρίνετε και θα μιλήσουμε για λεφτά».
Από όλη την ιστορία του Εθνικού που έχετε παρακολουθήσει, ποιον παίκτη ξεχωρίζετε;
«Δύσκολη ερώτηση αυτή. Δεν μπορώ να μην πω τον Μιχάλη Κρητικόπουλο. Ο Γουλανδρής τον είχε αγοράσει από τον Καρέλλα με 9 εκατ. δρχ. τότε ~τεράστιο ποσόν! Με ένα μέρος αυτών των χρημάτων ο Εθνικός πήρε πολλούς παίκτες, μεταξύ των οποίων και τον Πομώνη. Επίσης είχε πάρει με ένα πολύ μικρό μέρος των χρημάτων αυτών και τον Τάσο Μητρόπουλο αργότερα! Ο οποίος έπαιζε πιτσιρικάς στην Πετρούπολη».
Τι δουλειά κάνατε στη ζωή σας;
«Αρκετές δουλειές, μέχρι και χρυσοχόος στις αρχές. Η βασική δουλειά μου όμως, από την οποία πήρα σύνταξη το 1999, ήταν κλητήρας στον «Ευαγγελισμό»! Εργάστηκα εκεί για 41 χρόνια! Ήμουν σωστός και τυπικός στη δουλειά μου. Με αγαπούσε ο πατέρας του Αντώνη Σαμαρά, πολύ καλός γιατρός και διευθυντής στον «Ευαγγελισμό». Θυμάμαι τον Αντώνη Σαμαρά μικρό να πηγαίνει στο «Καραϊσκάκης» να δει την Ολυμπιακάρα του».
Η φωνή σας αντέχει ακόμα;
«(γελάει και αντί απάντησης φωνάζει με όλη τη δύναμή του «Εθνικάααρα»!)»
Με ξεκουφάνατε.
«Με κυνηγούσαν για να πάω στη Λυρική Σκηνή! Διότι είχε δυνατό μέταλλο η φωνή μου, ήταν χάρισμα. Αλλά εγώ είχα την αγάπη στον Εθνικό μου».
Η φωνή σας δεν έπαθε ζημιά ποτέ;
«Βράχνιαζα από τις φωνές, αλλά είχα το κόλπο μου…»
Τι κόλπο;
«Παίρνω ευκάλυπτο, τον βράζω, κουκουλώνομαι με πετσέτα, παίρνω εισπνοές και ανοίγει η φωνή μου! Με τη βοήθεια του Θεού έφτασα έως εδώ που έφτασα, κάθε Κυριακή πρωί πάω στην εκκλησία και κάθε βράδυ προσεύχομαι. Θέλω να ξαναδώ τον Εθνικό στα «μεγάλα σαλόνια». Οι Εθνικοί πρέπει να μονοιάσουν με τη διοίκηση, πρέπει να γίνουμε όλοι μία οικογένεια. Εκεί που με ρωτήσατε για τους καλύτερους παίκτες που έχω δει στον Εθνικό, να προσθέσω κι άλλους. Ο Ρομπέρτο Καλκαντέρα, ο Πέτρος Λεβεντάκος, ο Ανδρέας Αντωνάτος, τους είχαμε πάρει αυτούς τους δύο από την Παναχαϊκή του Δαβουρλή. Ο Χατζηιωάννογλου. Ο Μήτσος Γεωργάρας, που έπαιξε πολλά χρόνια στον Εθνικό. Είναι κι άλλοι πολλοί».
Μη μου πείτε άλλους, αρκεί. Δύο-τρεις παίκτες που ζηλέψατε από άλλες ομάδες και θα τους θέλατε στον Εθνικό;
«Μίμης Δομάζος, Κώστας Νεστορίδης, Γιώργος Κούδας. Και εκείνη την τρομερή ομάδα του Ολυμπιακού: Θανάσης Μπέμπης, Κοτρίδης, Ρωσσίδης, Μουράτης, Πολυχρονίου και Σιδέρης. Τι έβλεπαν τα μάτια μας τότε…».
