Είναι αυτό που λένε ότι δεν του … φαινότανε.
Μεγαλώσαμε μαζί με τον Τέλη, συμμαθητές στο σχολείο, στο παιχνίδι μαζί, στην ίδια γειτονιά.
Όταν μπήκε στην Σχολή Ευελπίδων εκπλαγήκαμε, αφού δεν μας είχε δώσει τέτοια σημάδια.
Εκπλαγήκαμε όμως περισσότερο βλέποντας τα τελευταία χρόνια τον Αριστοτέλη Μπατιστάτο να γράφει βιβλία, να πρωταγωνιστεί στο θέατρο, να τραγουδάει, και να δούμε τι άλλο θα κάνει.
Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του βιβλίου «Πόδι της Χήνας», δημοσιεύουμε μια μινι συνέντευξη:
Κύριε Μπατιστάτε σε κάθε ευκαιρία δηλώνετε ότι είστε Κεφαλλονίτης. Πόσο σημαντικό είναι αυτό για έναν άνθρωπο της τέχνης;
Εκτός του ότι λατρεύω την ιδιαίτερη πατρίδα μου, είναι βαριά κληρονομιά και ευθύνη για κάθε άνθρωπο που κατάγεται από το νησί και γράφει, ζωγραφίζει ή παίζει μουσική να κατάγεται από εκεί που γεννήθηκε ο Διονύσης Λαυράγκας, ο Νίκος Καββαδίας, ο Ανδρέας Λασκαράτος και τόσοι άλλοι πνευματικοί άνθρωποι. Όταν βλέπεις μπροστά σου το απέραντο γαλάζιο και διαβάζεις ένα ποίημα του Καββαδία ή ακούς ένα τραγούδι από τον σταυρό του νότου δεν μπορείς παρά να ταξιδέψεις με το μυαλό και την ψυχή σου. Και τελικά αυτό είναι και η τέχνη, ένα ατέλειωτο ταξίδι στο άγνωστο.
Αποστρατευτήκατε πρόσφατα. Πως συνταιριάζατε την λογοτεχνική σας πορεία με την επαγγελματική σας ενασχόληση;
Δεν νομίζω ότι θα αποστρατευτώ ποτέ συναισθηματικά. Δεν νομίζω ότι ήταν δύσκολο ή κάτι ιδιαίτερο. Παράλληλα με την επαγγελματική μου σταδιοδρομία έβρισκα χρόνο να «ξεφλουδίσω» την ψυχή μου σαν κρεμμύδι όπως λέω και στο «Πόδι της Χήνας». Αν και περισσότερα χρόνια κατά τη διάρκεια της θητείας μου ζωγράφιζα. Τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι με την λογοτεχνία και το θέατρο. Οι καριέρες κάποτε τελειώνουν για όλους. Αυτό που δεν τελειώνει ποτέ είναι το «ξεφλούδισμα». Αυτό που ίσως δεν είναι πολύ γνωστό στην κοινωνία γιατί δεν προβάλλεται τόσο, είναι πως τα τελευταία χρόνια τα στελέχη των ενόπλων δυνάμεων έχουν ένα ιδιαίτερα υψηλό μορφωτικό επίπεδο το οποίο ξεπερνά το στενό επαγγελματικό τους πλαίσιο. Αν έχεις και έναν «δαίμονα μέσα σου» όπως έλεγε και ο Νίκος Καββαδίας τα πράγματα μοιραία οδηγούν στην τέχνη.
Μετά τα «Μαθήματα Ορθογραφίας» ήρθε το «Πόδι της Χήνας». Τι θέλει να μας πει αυτό το μυθιστόρημα;
Το «Πόδι της Χήνας» είναι ένα κατ’ επίφαση αστυνομικό μυθιστόρημα που εξελίσσεται στην Ελλάδα της κρίσης και όχι μόνον. Η κρίση των πολιτικών και οικονομικών συστημάτων σε όλο τον πλανήτη λόγω της παγκοσμιοποίησης έχουν γυρίσει τον κόσμο αρκετά χρόνια πίσω με αποτέλεσμα την φτωχοποίηση των λαών, την αποδιοργάνωση των κοινωνικών ιστών και την ανάπτυξη φονταμενταλιστικών και ακροδεξιών μορφωμάτων. Με τα τελευταία ασχολούμαι σε αυτό το βιβλίο. Αφορμή είναι η κλοπή του διάσημου πίνακα «Η κραυγή» του Ε. Μουνκ και η δολοφονία ενός ζωγράφου στο κέντρο της Αθήνας. Ο ήρωας μου, ένας αστυνόμος γεμάτος κουσούρια και υπαρξιακά προβλήματα, μπλέκεται χωρίς να το καταλάβει στα πλοκάμια μιας νεοναζιστικής οργάνωσης που παραχαράσσει έργα μεγάλων ζωγράφων για να χρηματοδοτήσει την πολιτική της ύπαρξη. Σε γενικές γραμμές η ιδεολογική προσέγγιση του κειμένου είναι μια αντιπαράθεση της τέχνης στον φασισμό, του καλού στο κακό.
Πως βλέπετε την τέχνη στην Ελλάδα της κρίσης;
Ιστορικά σε περιόδους σαν και αυτή που ζούμε, αναπτύχθηκαν σπουδαίες καλλιτεχνικές δράσεις και γράφτηκαν απίστευτα έργα. Δεν καθορίζει πάντα η οικονομική κατάσταση την καλλιτεχνική δημιουργία. Ο καταλύτης είναι η σωστή αξιολόγηση του παλμού της κοινωνίας, γιατί και στην τέχνη ισχύει ο κανόνας της αγοράς και της ζήτησης αλλά σε επίπεδο συναισθηματικών διεξόδων και κάλυψης των υπαρξιακών κενών.
Πως είδατε την πρόσληψη του Γιαν Φαμπρ στη θέση του διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών;
Ατυχής επιλογή. Αυτό που δεν θα συγχωρήσω ποτέ από κανέναν πολιτικό είναι το πνευματικό μνημόνιο γιατί είναι κάτι που δεν στο επιβάλουν αλλά το επιλέγεις μόνος σου. Προσυπογράφω απόλυτα την επιστολή του Χρήστου Λεοντή προς τον κύριο Υπουργό Πολιτισμού.
Κύριε Μπατιστάτε σας ευχόμαστε καλό ταξίδι στο «Πόδι της Χήνας».
Σας ευχαριστώ πολύ.
