Τι ντροπή: Πλήρωσες, “κάηκες”, πλήρωσε ξανά | Ελλάδα, σ’ αγαπώ, αλλά δεν σε αντέχω

-Η φωτιά της Ιεράπετρας και το… ανεξίτηλο αποτύπωμα του ελληνικού Δημοσίου

Του Κωνσταντίνου Στ. Δεριζιώτη

Οι φλόγες καίνε σπίτια, περιουσίες, μνήμες. Οι πυροσβέστες δίνουν μάχη με το χρόνο και τον άνεμο. Οι ξενοδόχοι προσπαθούν να προστατεύσουν τους πελάτες τους, τους ανθρώπους τους, το βιος τους. Και μέσα σε όλη αυτή την αγωνία, την ανασφάλεια, το χάος — να σου και το ελληνικό Δημόσιο. Να σου και το «σύστημα». Πιστό στις παραδόσεις του. Άκαμπτο, αδιάφορο, γραφειοκρατικό. Και, φυσικά, πρόθυμο να εισπράξει.

Στην Ιεράπετρα, όπου η φωτιά χτύπησε ανελέητα, τουρίστες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν ξενοδοχεία για να σωθούν. Μετακινήθηκαν —με πρωτοβουλία των τουριστικών πρακτόρων της Κρήτης και όχι του κράτους, ας τα λέμε αυτά— σε άλλα καταλύματα για να συνεχίσουν τις διακοπές τους, ελπίζοντας απλώς να μείνουν ασφαλείς. Και τι συνέβη; Το ελληνικό κράτος, στην απερίγραπτη ευαισθησία του, απαίτησε από αυτούς τους ανθρώπους να πληρώσουν ξανά το περιβόητο «τέλος διαμονής». Γιατί έτσι λέει ο νόμος.

Ναι. Ο νόμος. Εκείνος ο νόμος που δεν καταργείται ούτε μπροστά σε μια φυσική καταστροφή. Ο ίδιος νόμος που δεν βλέπει ανθρώπους, έκτακτες ανάγκες, συνθήκες ανωτέρας βίας. Ο νόμος που, ακόμα και όταν καίγεται το σύμπαν, θα ζητήσει από τον τουρίστα να ξαναβάλει το χέρι στην τσέπη γιατί «έγινε νέα διαμονή». Όχι, δεν είναι αστείο. Είναι η Ελλάδα του 2025.

Αντί η πολιτεία να απολογείται για την αδυναμία της να προστατεύσει κατοίκους και επισκέπτες, αντί να επιδοτήσει τα ξενοδοχεία που φιλοξενούν πυρόπληκτους χωρίς δεύτερη σκέψη, αντί να στείλει ένα μήνυμα πολιτισμού και σοβαρότητας στους τουρίστες που βρέθηκαν στη δίνη της φωτιάς, επιμένει να ζητάει το τέλος. Το τέλος της λογικής. Το τέλος της εμπιστοσύνης. Το τέλος του τουριστικού μας πολιτισμού.

Ποιος θα απολογηθεί γι’ αυτό; Ποιος θα εξηγήσει στον τουρίστα  ότι πρέπει να πληρώσει ξανά γιατί άλλαξε… δωμάτιο;

Ποιος θα έχει το θράσος να υπερασπιστεί μια τέτοια ανοησία μπροστά στον ξενοδόχο που προσπαθεί να περισώσει ό,τι μπορεί, με μηδενική στήριξη;

Η πυρκαγιά στην Ιεράπετρα έκαψε και κάτι άλλο: το αφήγημα περί “προετοιμασμένου κράτους”, “φιλοξενίας με ποιότητα”, “εξυπνου τουριστικού προϊόντος”. Όλα λόγια. Και δυστυχώς, όλα λόγια που καίγονται εύκολα, πολύ πιο εύκολα απ’ ό,τι σβήνονται οι εικόνες από τις στάχτες και τη σύγχυση.

Αν θέλουμε να λεγόμαστε σοβαρός τουριστικός προορισμός, πρέπει να σταματήσουμε να φερόμαστε σαν επαρχία του Φραντς Κάφκα. Και το πρώτο βήμα; Απλό: Αν δεν μπορείς να προστατεύσεις τον τουρίστα, τουλάχιστον μη τον τιμωρείς.

ΥΓ:τα υπουργεία ακούνε;