Με την Ελλάδα να προετοιμάζεται… πανηγυρικά να εισέλθει στον όγδοο χρόνο συνεχόμενων Μνημονίων, καταρρίπτοντας σαφώς ένα δυσάρεστο παγκόσμιο ρεκόρ και την οικονομία να μοιάζει ικανή να “τρέξει” μόνο στα λογιστικά κιτάπια, ο ΣΕΒ, στο πρώτο οικονομικό δελτίο για το 2017 – επετειακό όπως ο ίδιος το χαρακτηρίζει – φροντίζει να κρούσει τον κώδωνα του απόλυτου κινδύνου για το τι έρχεται.
Περιγράφοντας τα… εφτά κακά της μοίρας της ελληνικής οικονομίας, τα οποία δεν ξεκίνησαν χθες, ούτε με την εξ ανάγκης (ή ίσως εξ επιλογής;) ένταξη της χώρας στο Μνημόνιο, αλλά σχεδόν από την εποχή που η Ελλάδα έγινε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο ΣΕΒ υπογραμμίζει το αυτονόητο προς την πολιτική ηγεσία, την ανάγκη να ανακτηθεί η εθνική κυριαρχία στην εφαρμογή δημοσιονομικών όσο και αναπτυξιακών πολιτικών.
Πολιτικών, όμως, οι οποίες δεν θα υπαγορεύονται από τους δανειστές και τους τεχνοκράτες τους (που ως γνωστόν κατανοούν μόνο τους αριθμούς) αλλά από την εκάστοτε κυβέρνηση. Και μάλιστα προχωρά ένα βήμα παραπέρα, υποστηρίζοντας ότι όσο η Ελλάδα αποδέχεται τον ρόλο του παρία στα τεκταινόμενα στην Ευρωζώνη, ουσιαστικά δεν συμμετέχει πουθενά και απλά υπακούει σε ό,τι της πουν, τόσο πλησιάζει η στιγμή που η έξοδος από αυτήν δεν θα είναι απειλή αλλά πραγματικότητα.
Που εστιάζονται τα επαναλαμβανόμενα λάθη, σειράς κυβερνήσεων; Μα φυσικά, τονίζει ο ΣΕΒ, στο γεγονός ότι οι μεταρρυθμίσεις –ακόμη και όταν δεν υπήρχε πίεση να εφαρμοστούν- έμειναν στα χαρτιά ή ακόμη χειρότερα εγκαταλείφθηκαν γιατί είχαν πολιτικό κόστος.
“Η ‘Ελλάδα που παράγει’ φθίνει σταθερά από το 1980 και ύστερα, καθώς στο πλαίσιο της ενιαίας αγοράς εκτέθηκε στο διεθνή ανταγωνισμό την ίδια στιγμή που η απόκλιση της ποιότητας του επιχειρηματικού περιβάλλοντος στην Ελλάδα ως προς την υπόλοιπη Ευρώπη αυξανόταν”, αναφέρει χαρακτηριστικά ο Σύνδεσμος και προσθέτει “κανένας (πλην ελάχιστων εξαιρέσεων) πολιτικός όμως δεν ανησύχησε για αυτή την εξέλιξη, καθώς την ώρα που η παραγωγική οικονομία έχανε θέσεις εργασίας και δημιουργούσε κουφάρια πρώην εργοστασίων, και η μικρομεσαία επιχειρηματικότητα απομακρυνόταν από αλυσίδες αξίες και μετασχηματιζόταν σε συνοικιακά μαγαζάκια και σουβλατζίδικα, οι αθρόες προσλήψεις στο δημόσιο με υψηλούς μισθούς προσέφεραν το τερπνόν (ψηφοθηρία) μετά του ωφελίμου (συγκράτηση ανεργίας) και με μόνο κόστος μια έωλη μελλοντική αβεβαιότητα ως προς τα δημοσιονομικά μεγέθη και τη βιωσιμότητα του χρέους, που απεδείχθη στο τέλος καταλυτική, οδηγώντας βίαια το επίπεδο διαβίωσης του πληθυσμού της χώρας προς τα κάτω”.
Οι ελληνικές επιχειρήσεις βρίσκονται αντιμέτωπες με ένα εκρηκτικό και μη βιώσιμο μείγμα υπερφορολόγησης, απόλυτης αδυναμίας πρόσβασης σε μία επιτοκιακά λογική χρηματοδότηση, απουσίας αναπτυξιακής πολιτικής. Ένα μείγμα που καθιστά οποιαδήποτε σκέψη για επενδύσεις απόλυτα απαγορευτική.
Σύμφωνα με τον Σύνδεσμο εάν αυτή η τάση δεν αλλάξει, εφόσον φυσικά αφυπνιστεί και κυρίως το καταλάβει η πολιτική εξουσία, τότε μετά τα “κουφάρια” εργοστασίων το ίδιο θα συμβεί και στην ούτως ή άλλως χειμαζόμενη ελληνική οικονομία.
ΠΗΓΗ : www.emea.gr
