money tourism copyright photo vouli 2020
©ΧΡΗΜΑ & ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ

Επιδόματα ή δουλειές με μισθούς; Αποφασίστε

ΓΝΩΜΗ

Του Γιώργου Κράλογλου
Με τη βιομηχανία τελειώνουμε. Στη βιοτεχνία δεν χωράνε 1.100.000 άνεργοι, με 40% αυξημένο το κόστος παραγωγής και φόρους στα ύψη. Ζήτω τα επιδόματα!
Υπάρχουν,  θα μου πείτε, και τα ξενοδοχεία,  οι ταβέρνες και οι καφετέριες…

Ειδικά οι καφετέριες που “διαδέχονται” επιχειρήσεις εμπορίου και υπηρεσιών, που ζητούσαν κάθε χρόνο χιλιάδες νέα παιδιά για εργασία κανονική, με μηνιάτικα στην ώρα τους και όχι μετά από 4μηνο!!.
Το κέντρο της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης είναι γεμάτο από τέτοιες εικόνες. Εικόνες του “νέου παραγωγικού μοντέλου της οικονομίας…”.

Ας είναι όμως. Τα πράγματα αλλάζουν. Και οι νέοι πρέπει να προσανατολιστούν στις σημερινές συνθήκες της αγοράς και της απασχόλησης.

Αλλά για ποια αγορά όμως μιλάμε όταν όσα ξέρουμε δεν αλλάζουν με τίποτε. Μένουν κολλημένα όλα εκείνα που συμφέρουν και βολεύουν το κράτος. Τον κρατικοδιαιτισμό. Την παρεμβατικότητα της πολιτικής στην οικονομία.

Μόλις προχθές,  που ξεκίνησε ο νέος “πλειστηριασμός” προσφοράς επιδομάτων μεταξύ των νεοφιλελεύθερων και της αριστεράς της προόδου…, η παραδοσιακή εργοδοσία, γνωστή και ως βιομηχανία… (Ελληνική Παραγωγή -Συμβούλιο βιομηχανιών για την ανάπτυξη-) έστειλε τα δικά της μηνύματα.

Μηνύματα από τα οποία ξεχωρίζουμε τρία σημεία, επειδή απαντούν και στους άνεργους. Διαβάστε τα.

Πρώτον: Δεδομένου ότι οι προμηθευτές ηλεκτρικής ενέργειας μετακυλύουν το αυξημένο κόστος στην ελληνική βιομηχανία, το περιβάλλον που διαμορφώνεται είναι εξαιρετικά δυσμενές, ιδίως για τις μικρομεσαίες μεταποιητικές επιχειρήσεις, καθώς η εκτόξευση των τιμών ενέργειας έρχεται να προστεθεί στην παράλληλη αύξηση των διεθνών τιμών πρώτων υλών, του κόστους των μεταφορών και των σοβαρών προβλημάτων επάρκειας και καθυστερήσεων στις διεθνείς αλυσίδες τροφοδοσίας.

Δεύτερον: Το σύνολο των παραγόντων αυτών οδηγεί σε μια πρωτοφανή αύξηση του κόστους παραγωγής που είναι αδύνατον να απορροφηθεί στο σύνολό της από τις ίδιες τις επιχειρήσεις. Δημιουργούνται κατά συνέπεια σοβαροί κίνδυνοι μετακύλησης του αυξημένου κόστους στις τελικές τιμές και τους καταναλωτές, περιορισμού της παραγωγής αλλά και αναστολής λειτουργίας επιχειρήσεων.

Τρίτο: Η αντιμετώπιση της εκρηκτικής αύξησης του κόστους ενέργειας για τη βιομηχανία δεν είναι συντεχνιακό ζήτημα. Αφορά τη διατήρηση της θετικής αναπτυξιακής δυναμικής. Αφορά τη διεθνή ανταγωνιστικότητα και τις εξαγωγές της χώρας. Αφορά την απασχόληση. Αφορά τον περιορισμό του κινδύνου ενός πληθωριστικού κύκλου που θα είχε ολέθριες οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις.

Ποια ήταν η απάντηση σε αυτά που κατάφερε να ψελλίσει η (πρώην) βιομηχανική φωνή, της οικονομίας μας, που κάποτε είχε φθάσει να απασχολεί μέχρι και 1.100.000 άτομα (όσα δηλαδή περιέχουν οι λίστες ανεργίας και όχι τα νούμερα που βλέπουμε  τον Αύγουστο, όταν αυξάνονται, πρόσκαιρα, οι ανάγκες σε καθαρίστριες και γκαρσόνια…).

Η κυβέρνηση απάντησε ότι δεν κατεβάζει κανένα φόρο στα καύσιμα. Ούτε που συζητάει τη μείωση του Ειδικού Φόρου Καυσίμων. Επιλέγει τον δρόμο των επιδομάτων,  επειδή (λέει) τον θεωρεί επωφελέστερο, για τους πάντες.

Η αξιωματική αντιπολίτευση της αριστεράς και της προόδου… (που, ως κυβέρνηση από το 2015 μέχρι και το 2019, ούτε πήρε χαμπάρι ότι οι τιμές του φυσικού αερίου και των άλλων πηγών έπαιρναν την ανιούσα για να φθάσουν σήμερα, στο βιομηχανικό ρεύμα διπλές από εκείνες της ευρωζώνης και στο φυσικό αέριο μέχρι και 400% επάνω) εκτός από γνωστές αντιπολιτευτικές κονσέρβες για την κυβέρνηση, πέρασε στον άγριο “πλειστηριασμό” του λαϊκισμού παρουσιάζοντας άλλης μορφής επιδόματα. Πιό αριστερά…, από αυτά που ήδη προσφέρθηκαν…

Η άλλη αντιπολίτευση έχει πρώτα να ξύσει μαλλιά…, με τον αρχηγό. Οπότε μάλλον κοντά στα Χριστούγεννα θα ασχοληθεί με την ανεργία, τα επιδόματα και την ακρίβεια που ήδη δέρνει τον λαό.

Τα ίδια και με τα δεκανίκια των κομμάτων της Βουλής που λένε ό,τι τους κατέβει…, Πώς αλλιώς θα δείξουν παρουσία στην πολιτική ως παρατάξεις της προσκολλήσεως και τίποτε παραπάνω.

Οπότε το βασικό ερώτημα παραμένει αναπάντητο. Όταν μιλάμε για νέο παραγωγικό μοντέλο στην οικονομία τι εννοούμε; Την 45χρονη κρατικοδίαιτη οικονομία, με νέο “φέσι” τα επιδόματα, όπου “το κράτος κερνά και το κράτος πίνει…”, ή απελευθέρωση της οικονομίας, με μειώσεις φόρων παντού και λουκέτα όχι στις χρήσιμες μεγάλες και μικρές βιομηχανικές, βιοτεχνικές, εμπορικές και τουριστικές επιχειρήσεις, αλλά στις πάνω από 3000, άχρηστες υπηρεσίες ΔΕΚΟ και Οργανισμούς, της κρατικής οικονομίας. Αποφασίστε επιτέλους…

[email protected]
ΠΗΓΗ: www.capital.gr
Σημείωση Κωνσταντίνου Δεριζιώτη: Έχω δουλέψει πολλά χρόνια στις αρχές της δεκαετίας του 1990 με τον Γιώργο Κράλογλου. Πάντα θαύμαζα την καθαρότητα της σκέψης του και τα θέματα που επέλεγε για την αμεσότητα και την σοβαρότητά τους. Διάβασα το άρθρο αυτό, που αναφέρεται σε ένα πρόβλημα που ταλανίζει την χώρα δεκαετίες τώρα. Ειδικά δε τώρα λόγω πανδημίας, το κακό έχει παραγίνει…
Διαβάστε το με προσοχή.

Tagged
Προσθήκη σχολίου

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *