Διαβάζουμε δεξιά και αριστερά, διάφορες δηλώσεις τραπεζιτών και … κύκλων τους, ότι θα λάβουν μέτρα, θα “πάρουν” ξενοδοχεία, θα αναζητήσουν ενδιαφερόμενους να τα δώσουν και άλλα τέτοια “όμορφα” και “ηχηρά”.
Δηλαδή απειλούν τον τουριστικό κλάδο ότι θα κάνουν την δουλειά τους, σύμφωνα με όσα ορίζουν οι νόμοι. Και αναφέρομαι βέβαια στο να αναζητήσουν τα χρήματα των καταθετών και των φορολογουμένων που έχουν δανείσει και “αγνοούνται”. Κάτι δηλαδή σαν έναν αστυνομικό να δηλώνει ότι θα συλλάβει τον κλέφτη και ένα γιατρό να λέει ότι θα χειρουργήσει τον ασθενή του για να τον σώσει.
Δεν θα μπω στην λογική του ποιος φταίει για τα θαλασσοδάνεια, γιατί είναι κάτι αν την κότα και το αυγό: φταίει ο κακός επιχειρηματίας που πήρε τα δανεικά -και αγύριστα ;- και τα έκανε βίλες και καταθέσεις στην αλλοδαπή ή φταίει ο τραπεζίτης που ενέκρινε ένα Business plan -αν υπήρχε;- που πασιφανώς δεν “έβγαινε” και χωρίς επαρκείς εγγυήσεις.
Σημειωτέον ότι οι δανειοδοτήσεις αυτές – Θεός να τις κάνει – δημιούργησαν μεγάλες στρεβλώσεις στην αγορά και συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού, στους συνεπείς επιχειρηματίες που πλήρωναν και πληρώνουν τα δάνειά τους.
Είναι κοινό μυστικό ότι τα τελευταία χρόνια τράπεζες στην Ελλάδα, όπως λειτουργούν στον δυτικό κόσμο, δεν υπάρχουν. Τράπεζες που να βοηθούν την οικονομία και τις επιχειρήσεις, τράπεζες που να επιτελούν το έργο για το οποίο ιδρύθηκαν, τράπεζες που να αξιολογούν επιχειρηματικές προτάσεις, δεν υπάρχουν.
Αντίθετα υπάρχουν τράπεζες που έχουν ενθυλακώσει δισεκατομμύρια των Ελλήνων φορολογουμένων και ακόμη δεν γνωρίζουμε, αν το βαρέλι απέκτησε … πάτο.
Γι αυτό καλό θα ήταν, οι τραπεζίτες και οι κύκλοι τους να αφήσουν τις δηλώσεις και να κάνουν τη δουλειά τους.
Να αξιολογήσουν τα “κόκκινα δάνεια” και τις επιχειρήσεις, να καταλήξουν ποιες είναι βιώσιμες, αυτές να τις βοηθήσουν ουσιαστικά και όχι στα λόγια και να “στριμώξουν” τους καθ’ έξιν κακοπληρωτές, αναζητώντας και τους υπευθύνους, στο εσωτερικό τους.
Άλλωστε και σε παλαιότερες εποχές, που δεν υπήρχε κρίση, το ίδιο έργο είχαμε δει ( π.χ. περίπτωση Κτηματικής Τράπεζας στην δεκαετία του 1980 για εμάς τους παλιότερους).
Όπως και στο πρόσφατο παρελθόν που οι ίδιες οι τράπεζες απαξίωσαν το χαρτοφυλάκιό τους (θυμίζω την περίπτωση του ΚΑΨΗΣ στη Ρόδο, που το έκλεισαν και όχι μόνο έχασαν τα χρήματά τους, αλλά το κατάντησαν ερείπιο).
Ίσως έτσι αποκτήσουμε τράπεζες και όχι “κάτι σαν τράπεζες” για να θυμηθώ την ρήση του θρυλικού Γιάννη Ιωαννίδη με το “κάτι σαν σουτ” που έλεγε για γνωστό παίκτη…
