Δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές, κάθε ηλικίας, καθημερινοί άνθρωποι, όπως εμείς και εσείς, εργαζόμενοι, μισθωτοί στο σύνολό τους, αλλά και συνταξιούχοι που πλήττονται οικονομικά από τα νέα μέτρα της κυβέρνησης, που βλέπουν να θίγονται τα εργασιακά και ασφαλιστικά τους δικαιώματα. Αυτοί είναι που βγήκαν από το πρωί στους δρόμους της Αθήνας, σε μία προσπάθεια να υψώσουν τη φωνή τους να μην πληρώσει ο λαός τα «σπασμένα»…..
Σε μία πορεία που εντυπωσίασε όχι μόνο για το μέγεθός της -η μεγαλύτερη των τελευταίων δεκαετιών-, αλλά κυρίως για τον παλμό της.
Αυτή είναι η μία πλευρά του νομίσματος.
Η άλλη, η τραγική, σχετίζεται με την απώλεια ανθρώπινων ζωών. Τριών απλών, καθημερινών ανθρώπων, μισθωτών, όπως εμείς και εσείς, που έφυγαν το πρωί για τη δουλειά τους, με τη διαφορά -από εμάς κι εσάς- ότι δεν θα γυρίσουν ποτέ ξανά κοντά στα παιδιά και την οικογένειά τους, κοντά στους δικούς τους ανθρώπους.
Σίγουρα αυτή τη φορά βρίσκομαι (γράφω) εκτός ύλης, όμως δεν μπορώ να μη σχολιάσω όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου. Δεν μπορώ να μη φωνάξω ότι, επιτέλους, κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει αυτό το κρυφτό. Δεν γίνεται πάντα κάποιοι (οι ίδιοι)να μετατρέπουν σε πεδίο μάχης το κέντρο της Αθήνας. Δεν γίνεται να καταστρέφουν περιουσίες. Δεν γίνεται να διασύρουν τη χώρα σε όλο τον κόσμο. Δεν γίνεται να βυθίζουν στη σιωπή κάθε φιλήσυχο εργαζόμενο, που διαδηλώνει ειρηνικά για τα δικαιώματά του.
Δεν γίνεται να αφαιρούν τόσο βάναυσα ανθρώπινες ζωές.
Φτάνει πια.
Κάτι πρέπει να γίνει…
Κάτι πρέπει να γίνει…
