του Στέλιου Σταυρίδη *
Το 2004 οι περισσότεροι από τους Έλληνες έζησαν κορυφαίες στιγμές εθνικής ανάτασης και υπερηφάνειας. Ο ελληνισμός είχε γίνει για μια ακόμα φορά, αντικείμενο παγκοσμίου θαυμασμού.
Ενωμένοι, σοβαροί, μεθοδικοί, συγκροτημένοι, με προσανατολισμό στον στόχο, πείσμα και εργατικότητα, αφήσαμε έκπληκτη όλη την ανθρωπότητα. Τον Αύγουστο, οργανώσαμε υποδειγματικούς Ολυμπιακούς Αγώνες, αφού 2 μήνες πριν είχε προηγηθεί η ανεπανάληπτη κατάκτηση του Euro 2004. Ένας θρίαμβος, στον οποίο μας οδήγησε ένας Γερμανός, ο Ότο Ρεχάγκελ, μοναδικός εμψυχωτής, ηγέτης και μέντορας, σπουδαίων Ελλήνων ποδοσφαιριστών.
Εκεί που σήμερα βασιλεύει το σκουπίδι και το κουρέλι των «αγωνιστών» της εξαθλίωσης και της μιζέριας, εκεί που όλα είναι βρώμικα, ρυπαρά, καμμένα και κατεστραμμένα, το 2004 επικρατούσε υποδειγματική καθαριότητα, τάξη και σεβασμός στην πόλη και τον συνάνθρωπο.
Αυτήν την Ελλάδα, αυτήν την Αθήνα, την χάσαμε και πολύ δύσκολα θα την ξαναδούμε, όσο θα επικρατούν ατελείωτες διεκδικήσεις (με δανεικά), που συνοδεύονται με την απόλυτη καταστροφή των πάντων : του τουρισμού, της οικονομίας, της κοινωνικής συνοχής, της ελπίδας.
Με την ευκαιρία των Special Olympics που διεξάγονται αυτές τις ημέρες στη χώρα μας, παρακολούθησα μερικά αγωνίσματα στο Ολυμπιακό κολυμβητήριο της Αθήνας. Και ξαφνικά βρέθηκα σε μια άλλη Ελλάδα ! Το «όνειρο» του 2004 ήταν απτή πραγματικότητα το 2011. Την έβλεπες, την ζούσες, την απολάμβανες ! «Τσιμπιέσαι» για να καταλάβεις τι από τα δύο χαρακτηρίζει τη σημερινή Ελλάδα : Οι απίστευτες εικόνες βίας και βανδαλισμών στο Σύνταγμα (που διασύρουν κατά συρροήν την Ελλάδα) ή εκείνες των Special Olympics ;
Στην πρώτη περίπτωση, καταλαβαίνει κανείς γιατί η κοινωνία μας είναι κοντόφθαλμη, ανόητη και αυτοκαταστροφική, με βολεμένους και σκανδαλωδώς ευνοημένους που διαμαρτύρονται, με κομπλεξικούς που παράγουν μόνο μίσος και καταστροφή, με ανεύθυνους συνδικαλιστές (π.χ. ΠΝΟ) που κρατάνε τα βαπόρια δεμένα και πνίγουν την Ελλάδα. Και φυσικά με κουκουλοφόρους που αφήνονται ελεύθεροι να καταστρέφουν το ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Και με τους αρμοδίους υπουργούς να λένε διαχρονικά, με απύθμενη αυταρέσκεια, ασυναρτησίες και εγκληματικές ανοησίες, προκειμένου να κρύψουν την κραυγαλέα ανικανότητα τους. Γι’αυτό έχουν καταλυθεί πλήρως οι θεσμοί στη χώρα μας.
Στη δεύτερη περίπτωση, έβλεπε κανείς νεαρά Ελληνόπουλα να αναπτύσσουν την ευγενεστέρα ίσως αξία, εκείνης του εθελοντισμού. Να δίνουν την καρδιά και την ψυχή τους για να βοηθήσουν ανθρώπους της ίδιας ηλικίας με αυτούς, που η φύση τους στέρησε την πολύτιμη αρτιμέλεια. Παιδιά που ξέρουν να αγαπήσουν και να προσφέρουν, παιδιά που μπορούν να είναι αισιόδοξα για τις δυνατότητες τους. Παιδιά που έμαθαν από τους γονείς τους και το περιβάλλον τους (οικογενειακό και σχολικό) για την αξία του αθλητισμού, της άμιλλας και για την αξία της προσφοράς στην κοινωνία.
Κατά τη διάρκεια των αγώνων, η καρδιά σκιρτά όταν ηρωικοί γονείς και θεατές, ενθαρρύνουν με συνεχή χειροκροτήματα όχι τους πρώτους, αλλά αυτούς που δυσκολεύονται και τερματίζουν με μεγάλη καθυστέρηση, αλλά μεγάλο πείσμα και συγκινητική προσπάθεια. Και τελικά στον τερματισμό, όλοι όρθιοι κυριολεκτικά να τους αποθεώνουν. Οι ίδιες υπέροχες σκηνές, ξανά και ξανά, σε κάθε προκριματικό, σε κάθε αγώνισμα. Όταν δεν είσαι μυημένος, αισθάνεσαι ρίγος να σε διαπερνά : από συγκίνηση, αισιοδοξία, υπερηφάνεια, για τις δυνατότητες του ανθρώπου. Που όταν θέλει, όταν πιστέψει στον εαυτό του, όταν προσπαθήσει με πάθος και συνέπεια, τίποτα απολύτως δεν τον σταματά από το να πετύχει το στόχο του.
Ο φωτεινός πίνακας έγραφε τον όρκο του αθλητή : «Θέλω να νικήσω. Αν όμως δεν τα καταφέρω, βοήθησέ με να προσπαθήσω με θάρρος !» Αθλητές και θεατές τιμούσαν με τον καλύτερο τρόπο τον όρκο και την προτροπή που εμπεριείχε.
Οι οργανωτές είχαν φροντίσει να έρχονται συνεχώς παιδιά από σχολεία, ακόμα και νηπιαγωγεία. Οι εικόνες και τα βιώματα θα τα καθοδηγούν μια ολόκληρη ζωή προς την κατεύθυνση της πρόοδου, της κοινωνικής προσφοράς και της ευημερίας. Η «κουλτούρα» που μεταφέρουν οι εικόνες από το Σύνταγμα, τα διαβρώνουν και τα αλλοτριώνουν. Διότι κάποιοι ασήμαντοι, κομπλεξικοί, ελεεινοί «καθοδηγητές», θέλουν τον Έλληνα αυτιστικό, ασύδοτο, «επαναστάτη της συμφοράς», μόνιμο τεμπέλη και αχαΐρευτο «μάγκα» που άλλοι πληρώνουν γι’ αυτόν. Και πάνω απ’ όλα, μονίμως υποψιασμένο (θεωρίες συνομωσίας) και αδικημένο. Δανειστήκαμε αστρονομικά ποσά, όχι για να χρηματοδοτήσουμε αναπτυξιακές επενδύσεις, αλλά για να συντηρήσουμε τα κομματικά και συντεχνιακά «τέρατα», τη ρεμούλα και τη σπατάλη. Και τώρα μας φταίνε οι δανειστές μας !
Λένε ότι τα όνειρα κρατούν για λίγο. Το όνειρο που έζησα κράτησε λίγες ώρες περισσότερο. Και αυτό το λίγο παραπάνω ήταν αρκετό να μου δώσει κουράγιο και αισιοδοξία ότι τα υγιή κύτταρα αυτής της κοινωνίας θα αποβάλλουν και θα απομονώσουν τα αποβράσματα, τα καρκινώματα και τα σαπρόφυτα, που γεμίζουν τις οθόνες των τηλεοράσεων.
