– Λιγότερα λόγια, περισσότερη δουλειά. Αυτό έχει ανάγκη ο τουρισμός, κι αυτό πρέπει να του δώσουμε.
Ιδιαίτερη έμφαση στην κρισιμότητα των στιγμών και στην αποφυγή άσκοπων πανηγυρισμών για τους τουρίστες που ΘΑ ΕΡΘΟΥΝ, έδωσε στην ομιλία του στην ετήσια γενική συνέλευση της ΠΟΞ, ο πρόεδρος της Ένωσης Ξενοδόχων Ρόδου και Έφορος Δημοσίων Σχέσεων της ΠΟΞ Αντώνης Καμπουράκης. Όπως επεσήμανε ο πάντα εύστοχος πρόεδρος της Ε.Ξ.Ρ ” Αν μη τι άλλο, χρειάζεται λίγο περισσότερη σοβαρότητα αυτές τις στιγμές. Συνάδελφοι, αναγκαίο θεωρώ επίσης, το να σταματήσουμε να καλλιεργούμε ένα κλίμα ευφορίας και βέβαιων αυξήσεων, στον εφετινό τουρισμό. Και δεν το λέω έτσι αυθαίρετα, αυτό. Όλοι μας πλέον σκεφτόμαστε και το παραμικρό έξοδο. Αυτή είναι η δυσάρεστη πραγματικότητα και δεν μπορούμε να τη διασκεδάζουμε με εντυπώσεις. Με αισιοδοξίες και με ελπίδες. Άλλωστε και 100% να ανέβει τάχα ο τζίρος μας τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, θα πρέπει ότ-αν μπει στο ταμείο, να διαιρεθεί με τους υπόλοιπους 10 μήνες, που τα ξενοδοχεία υπολειτουργούν με χαμηλή πληρότητα, είτε είναι κλειστά. Αλλά σίγουρα συσσώρευσαν μεγάλες υποχρεώσεις. Υπάρχει όμως κι ένας ακόμη κίνδυνος από την καλλιέργεια, ενός τέτοιου κλίματος αμέριμνης υπεραισιοδοξίας. Υπάρχει ο κίνδυνος των εργασιακών εντάσεων. Το επισημαίνω εγώ που δούλεψα, με πολύ μεγάλο επαγγελματικό και προσωπικό κόστος, για να πετύχουμε στη Ρόδο τοπική σύμβαση εργασίας, η οποία διασφάλισε τουλάχιστον την δεοντολογική νομιμότητα, κι έβαλε τα πράγματα σε ένα ορθό δρόμο”.
Διαφωνεί κανείς;
Το πλήρες κείμενο της ομιλίας έχει ως εξής:
Αγαπητοί Συνάδελφοι,
Επαναλαμβάνω αυτό που είχα πει και σε προηγούμενη συνάντησή μας, τον περασμένο Νοέμβριο, στη Θεσσαλονίκη. Η εποχή που διανύουμε είναι ιδιαίτερα κρίσιμη. Ή θα πάμε μπροστά, ή θα πάμε πολύ πίσω, στις δουλειές μας, στις επιχειρήσεις μας, στα ξενοδοχεία μας, στον τουρισμό μας. Στη Ρόδο, εδώ και 18 μήνες τώρα, το μόνο που κάνουμε στο τέλος κάθε μήνα, είναι να αγωνιούμε να πληρώσουμε φόρους, εθνικούς ή τοπικούς ή άλλους, τέλη, έκτακτα ή άλλα, υποχρεώσεις, δάνεια, χαράτσια, πιστωτές, προμηθευτές. Και να χρωστάμε άλλα τόσα. Και να ντρεπόμαστε. Και να τ’ ακούμε και από πάνω. Για αυτό και απαιτείται να είμαστε όλοι ενωμένοι, να είμαστε όλοι μαζί, δίπλα στον Πρόεδρο και στην ΠΟΞ.
Όπως επίσης απαιτείται ένας καθημερινός αγώνας, για να είμαστε πανταχού παρόντες. Να είμαστε παντού, όπου λαμβάνονται οι αποφάσεις που μας αφορούν. Με ένα αίτημα: να μην επιτρέπουμε να υπάρχει λάθος εικόνα, για εμάς: «η παχιά αγελάδα απέθανε. Την εκτελέσαμε εν ψυχρώ».
Ακούμε στα λόγια από πολλούς, ότι ο κλάδος μας είναι η μοναδική ελπίδα για να βγει η χώρα, από την κρίση.
Αυτή τη διαπίστωση, όμως, τη βλέπουμε στην πράξη από πολύ λίγους. Απόδειξη, ο παραλογισμός του νομοσχεδίου για την φορολογική αποθήκη. Φτάνουμε σε όρια που προσκρούουν, στην κοινή λογική. Όταν θα πρέπει να κόβουμε τιμολόγιο στον εαυτό μας, για να μεταφέρουμε ποτά ή αναψυκτικά από την αποθήκη μας, στο μπαρ του ξενοδοχείου μας. Αν μη τι άλλο, χρειάζεται λίγο περισσότερη σοβαρότητα αυτές τις στιγμές. Συνάδελφοι, αναγκαίο θεωρώ επίσης, το να σταματήσουμε να καλλιεργούμε ένα κλίμα ευφορίας και βέβαιων αυξήσεων, στον εφετινό τουρισμό. Και δεν το λέω έτσι αυθαίρετα, αυτό. Όλοι μας πλέον σκεφτόμαστε και το παραμικρό έξοδο. Αυτή είναι η δυσάρεστη πραγματικότητα και δεν μπορούμε να τη διασκεδάζουμε με εντυπώσεις. Με αισιοδοξίες και με ελπίδες. Άλλωστε και 100% να ανέβει τάχα ο τζίρος μας τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, θα πρέπει όταν μπει στο ταμείο, να διαιρεθεί με τους υπόλοιπους 10 μήνες, που τα ξενοδοχεία υπολειτουργούν με χαμηλή πληρότητα, είτε είναι κλειστά. Αλλά σίγουρα συσσώρευσαν μεγάλες υποχρεώσεις. Υπάρχει όμως κι ένας ακόμη κίνδυνος από την καλλιέργεια, ενός τέτοιου κλίματος αμέριμνης υπεραισιοδοξίας. Υπάρχει ο κίνδυνος των εργασιακών εντάσεων. Το επισημαίνω εγώ που δούλεψα, με πολύ μεγάλο επαγγελματικό και προσωπικό κόστος, για να πετύχουμε στη Ρόδο τοπική σύμβαση εργασίας, η οποία διασφάλισε τουλάχιστον την δεοντολογική νομιμότητα, κι έβαλε τα πράγματα σε ένα ορθό δρόμο. Ό,τι έκανε μετά και η ΠΟΞ, στην πανελλήνια συλλογική.
Με ανυπολόγιστο προσωπικό κόστος του προέδρου, και προσωπική θυσία. Ε, δεν μπορούμε να λέμε δεξιά κι αριστερά, πως είμαστε βέβαιοι για θεαματική αύξηση στον εφετινό τουρισμό, να μιλάμε για +20% και +30% πάνω.
Δεν μπορεί να συναινούμε σε δημοσιοποίηση στοιχείων μείωσης -3,5% στις εισπράξεις το 2012, και ταυτόχρονα να ζητάμε οι εργαζόμενοι να εισπράττουν, μείον -15 ή -20%.
Καλλιεργούνται αβάσιμες, και επικίνδυνες προσδοκίες, που θα τις βρούμε μπροστά μας.
Όλα πρέπει να μπαίνουν στις πραγματικές τους διαστάσεις, αν δεν θέλουμε να μετατρέψουμε την κατάκτηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, σε βόμβα που θα σκάσει στα χέρια μας…
Κλείνω λοιπόν με το πολύ απλό, αλλά ταυτόχρονα και ουσιαστικό:
Λιγότερα λόγια, περισσότερη δουλειά.
Αυτό έχει ανάγκη ο τουρισμός, κι αυτό πρέπει να του δώσουμε.
Και αυτό έχει ανάγκη ο τόπος.
Η πατρίδα μας.
Έχουμε χρέος, στην οικονομική διάσωση της πατρίδας μας.
Και των επιχειρήσεών μας”.
