του Κων/νου Στ. Δεριζιώτη
Σε ένα από τα περιφερειακά αναπτυξιακά συνέδρια που διοργάνωσε η κυβέρνηση, πριν από μερικούς μήνες, στην ενότητα για τον Τουρισμό, τέθηκαν κάποια θέματα, που αφενός δεν είναι “δημοφιλή” και αφετέρου, είναι ελάχιστα γνωστά, δυστυχώς…
Και δυστυχώς (δισ), οι απόψεις των…αρμοδίων, δεν έδειξαν μόνο παντελή άγνοια, αλλά και εμμονές άλλων εποχών.
Και εξηγούμαι: Με την συνεχιζόμενη ανάρτηση δασικών χαρτών, όπου συλλήβδην σχεδόν τα πάντα “κηρύσσονται” …δάσος και αυτολι οι λίγοι που θέλουν να επενδύσουν, δεν θα μπορούν να το κάνουν.
Σα να μην έφθαναν η απουσία χωροταξικού σχεδιασμού, που δεκαετίες τώρα, από πλείστες όσες κυβερνήσεις, έχει καταντήσει γεφύρι της Άρτας, οι πάσης φύσεως οικολόγοι, που μόλις πάει να γίνει μια επένδυση, θυμούνται ότι στο συγκεκριμένο σημείο ζούσαν τυραννόσαυροι και η (ανα)σφάλεια δικαίου που μαστίζει τη χώρα, ήρθε και η ανάρτηση των δασικών χαρτών, να αποτελειώσει τους -υπό εξαφάνιση έτσι κι αλλιώς- επενδυτές.
Μιλώντας με ανθρώπους που παρακολουθούν τα δρώμενα στον τομέα του χωροταξικού σχεδιασμού και έχουν δουλέψει πολύ στον τομέα αυτό, μας λένε ότι μεγάλα νησιά, αλλά και περιφέρειες ολόκληρες, όπως λόγου χάρη η Πελοπόννησος, κηρύσσονται δασικά, σε ποσοστά 80 και 90%!!! Οι ίδιοι υπογραμμίζουν ότι σε πολλά νησιά, κάποια εκ των οποίων εξαιρετικά δημοφιλή, δεν υπάρχουν πλέον άρτιες εκτάσεις, στις οποίες να μπορούν να γίνουν τουριστικές επενδύσεις, με ότι αυτό σημαίνει για τον ελληνικό Τουρισμό.
Και προφανώς, οι έχοντες την ευθύνη του σχεδιασμού της πορείας της χώρας, δεν μπορεί να απαντούν στις αιτιάσεις όσων αγωνιούν για τις εξελίξεις αυτές, με φράσεις του στυλ “Καλά θέλετε να χτίσετε μέσα στα δάση και την θάλασσα;”, όταν ο σχεδιασμός αυτός καταβαραθρώνει τον Τουρισμό, τον οποίο η ίδια η κυβέρνηση επαινεί για τις επιδόσεις του.
Θα θυμίσουμε ότι σε πολλές χώρες, πολίτες και επιχειρήσεις, χτίζουν μέσα στα δάση, τα οποία καθαρίζουν και προστατεύουν, σε μία ισόρροπη σχέση αειφορίας.
Και ναι ίσως το μεγαλύτερο συγκριτικό πλεονέκτημα της χώρας και του ελληνικού Τουρισμού, είναι η ακτογραμμή της.
Και βέβαια πρέπει να επιτρέπεται η δόμηση στην ακτογραμμή, με προδιαγραφές και αυστηρό έλεγχο. Δεν μπορεί για να να βάλεις ένα παγκάκι ή μια πέργκολα, να απαιτείται άδεια από τον … ΟΗΕ.
Άλλωστε είναι πρόσφατο το παράδειγμα γνωστού ξενοδόχου, που αναμόρφωσε την ΚΟΙΝΟΧΡΗΣΤΗ παραλία, μπροστά στο ξενοδοχείο του, για την οποία πληρώνει βεβαίως στο υπουργείο Οικονομικών, έφτιαξε ένα πραγματικό στολίδι, κατασκεύασε ΚΟΙΝΟΧΡΗΣΤΕΣ τουαλέτες, ΔΕΝ εκμεταλλεύεται κατά κανένα τρόπο την παραλία (ενοικιάσεις ομπρελών, εστίαση, κ.λπ.) και ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΙΚΤΗ σε όλο τον κόσμο, και αυτή τη στιγμή εκκρεμούν 100 μηνύσεις εναντίον του, από διάφορους κρατικούς φορείς…
Όταν λοιπόν καταλάβουν οι πάσης φύσεως αρμόδιοι, συναρμόδιοι και αναρμόδιοι, ότι το να κηρύσσεις το 80 και το 90% της χώρας δάσος, είναι μείζον πρόβλημα, τότε θα είναι πολύ αργά δυστυχώς…
ΥΓ: Αντιθέτως επιτρέπεται η διατήρηση καταστάσεων στις ακτές με σκουπίδια, ελενίτ, τσίγκους, περιφράξεις και διάφορα τέτοια νεοελληνικά…
Να κτίσουμε στα δάση, στα ρέματα, στις παραλίες, στις βουνοκορφές και μετά να απαιτήσουμε από τη πολιτεία να προστατέψει το κάθε σπίτι ξεχωριστά από τις πυρκαγιές, τις πλημμύρες, τις φυσικές καταστροφές. Να κτίσουμε και να μετατρέψουμε το φυσικό περιβάλλον σε δομημένο περιβάλλον ώστε να κληρονομήσουμε τα μπετά στις επόμενες γενιές. Το άρθρο από την πρώτη ως τη τελευταία γραμμή χαρακτηρίζεται από έλλειψη ουσιαστικής γνώσης του αντικειμένου που πραγματεύεται.
Διαβάστε καλύτερα το άρθρο. Αν καταλάβατε από το άρθρο, αυτά που γράφετε, ξαναδιαβάστε το.
Αστο Διονυση πηγαινε να γραψεις στο left.gr, εκει θα σε καταλαβουν.
Ο φυσικός πλούτος ξεπερνάει εμάς, όσο φυσικά και οποιαδήποτε επένδυση σε μια οριακά κορεσμένη αγορά η οποία δεν είναι η μόνη που επωφελείται από αυτόν. Χρειάζεται προστασία και ελεύθερη προσβασισμότητα, όχι περίφραξη και οικειοποίηση, το ίδιο θέλουν και οι τουρίστες σε αντίθεση με τις σειρήνες των all inclusive resorts. Φαντάζει δύσκολο να υιοθετετηθεί το μοντέλο των περιβαλλοντικών κηδεμόνων που θα εξασφαλίζουν μια <> σε μια χώρα που “επενδυτές” καρφώνουν τις ξαπλώστρες μέσα στην θάλασσα (φετινό παράδειγμα η παραλία Μύλου στη Λευκάδα). Όταν κυκλοφορούν τέτοιες ισοπεδωτικές απόψεις, που από τη μια θέλουν αυστηρό έλεγχο στη δόμηση ακτογραμμής (δεν στέκει καν πολεοδομικά αυτό, προφανώς εννοεί αιγιαλό), κι από την άλλη κατακεραυνώνουν την νομοθεσία που ορίζει τον απαιτούμενο έλεγχο, είναι λογικό κρατικοί κηφήνες να βαφτίζουν τα αεροδρόμια δάσος (επένδυση Ελληνικού), και κτηνοτροφικές εκτάσεις ως αρχαιολογικούς χώρους (επένδυση γκολφ στη Ρόδο αν θυμάμαι καλά). Χρειάζεται μέτρο, και σίγουρα στα πλαίσια του χωροταξικού σχεδιασμού απαιτούνται και οι δασικές χάρτες, των οποίων η απουσία έχει στοιχίσει μέχρι και ανθρώπινες ζωές. Αλλά πέραν της υπερβολής των χαρακτηρισμών, όπου σίγουρα χρειάζεται μια ταχύρυθμη διαδικασία ενστάσεων για την εξασφάλιση του επενδυτικού κλίματος, προφανώς και δεν μπορεί κάποιος να χτίσει στην θάλασσα και στα δάση – δεν είμαστε, και μακάρι να μην γίνουμε ποτέ Καραϊβική. Ο φυσικός πλούτος είναι ανεκτίμητος, αλλά όχι ανεξάντλητος πόρος για τις ορέξεις των εύκολων τουριστικών επενδύσεων.
Εξαιρετικό το σχόλιό σας. Η ακτογραμμή είναι ένας γενικός όρος, που υποδηλώνει το νοούμενο. Ο αιγιαλός είναι τεχνικός όρος. Το άρθρο δεν είναι πολεοδομικό. Είναι πολιτικό, όσον αφορά στην στρατηγική επενδύσεων και οικονομικής ανάπτυξης