Ο πρόεδρος της Ένωσης Ξεν/χων Ρόδου, Αντώνης Καμπουράκης, απαντάει σε ερώτημα της εφημερίδας “Δημοκρατική” (δημοσίευση 2 Ιανουαρίου 2013) για το τι μέλλει γενέσθαι στον Τουρισμό. Οι απόψεις του έχουν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, αφού ο τίτλος ” Ο τουρισμός θέλει πολιτική, όχι λογιστική!”, αποτυπώνει τις απαιτήσεις των ξενοδόχων ώστε να ανταπεξέλθουν στην ιδιαίτερα αρνητική συγκυρία και να συμβάλλει ο Τουρισμός στην βελτίωση της ελληνικής οικονομίαςΌπως σημειώνει ο κ. Καμπουράκης: “Η πρώτη μεγάλη αλήθεια, την οποία οι πάντες πρέπει να συνειδητοποιήσουν, είναι πως ο τουρισμός δεν είναι πλέον η «χρυσοτόκος όρνιθα» των προηγούμενων δεκαετιών. Το να ευημερούν οι αριθμοί των αφίξεων, δεν σημαίνει πως ευημερούν και τα ταμεία των ξενοδοχειακών μονάδων. Το αντίθετο! Το να ευημερούν τα ταμεία των ξενοδοχείων μας, φαντάζει σήμερα, μονάχα άπιαστο μακρινό όνειρο. Μπορεί να αντέξαμε μία ακόμη σεζόν αλλά είναι σαφές, πως εφέτος «το ταμείον, είναι επικίνδυνα μείον». Δίνουμε τη μάχη του ανταγωνισμού, της υψηλής ποιότητας και ταυτόχρονα είμαστε υποχρεωμένοι να δίνουμε και τη μάχη, του ανταγωνισμού της χαμηλότερης τιμής. Θα μπορούσαμε να είμαστε νικητές και στα δύο μέτωπα, αρκεί να είχαμε ένα θετικό, υποστηρικτικό περιβάλλον για τον τουρισμό. Δυστυχώς αυτό το περιβάλλον δεν υπάρχει”.
Και εξηγεί: ” Ο τουρισμός αντιμετωπίζεται με λογιστικούς όρους, στο πλαίσιο της διαχείρισης της δημοσιονομικής κρίσης. Είναι ένα τεράστιο και τραγικό λάθος, το οποίο δεν θα κοστίσει μόνο στον ελληνικό τουρισμό, αλλά στην ελληνική οικονομία, στο σύνολό της. Όταν ως χώρα βρίσκεσαι μέσα στη δίνη της ύφεσης, που σε ρουφάει προς τα κάτω, για να μείνει το κεφάλι έξω από το νερό, πρέπει να παλέψεις με τις τελευταίες σου δυνάμεις.
Ο τουρισμός είναι η τελευταία δύναμη που έχει απομείνει, στην ελληνική οικονομία και είναι το μεγάλο συγκριτικό πλεονέκτημα, πάνω στο οποίο θα μπορούσε να χτισθεί, μια σωτήρια μακρόπνοη στρατηγική, οικονομικής ανάταξης.
Είναι η μοναδική διέξοδος από την κρίση και η αποκλειστική σωτηρία στην απασχόληση. Η εικόνα της πραγματικότητας όμως είναι πολύ διαφορετική. Φανταστείτε ένα ναυαγό, που προσπαθεί να μην πνιγεί μέσα στα κύματα, και να πηγαίνουν κάποιοι να τον χτυπάνε στο κεφάλι.
Τέτοια χτυπήματα δεχόμαστε.
Με την υπερφορολόγηση και τα χαράτσια και τις «εισφορές». Τις εθνικές, αλλά και τις τοπικές. Τις επικίνδυνες, τις αλόγιστες, τις ολέθριες, τις θανατηφόρες, που τάχα επιβάλλονται ως λύση, θεραπείας πάσας νόσου και ανικανότητας. Με την κλειστή στρόφιγγα των τραπεζών και με την αδιαλλαξία οργανισμών όπως η ΔΕΗ, να μην διευκολύνει οικονομικά τη λειτουργία των μονάδων μας. Απειλώντας δε, με αβάσταχτες νέες επιπλέον αυξήσεις +40%. Με το γραφειοκρατικό κόστος, που παραμένει στα ύψη. Η συνεχιζόμενη λογιστική προσέγγιση του τουρισμού είναι αδιέξοδη και πετυχαίνει μόνο, να μπαίνουν όλο και περισσότερα λουκέτα και να βγαίνουν στο σφυρί περιουσίες και κόποι, μιας ολόκληρης ζωής. Το να έχουν οι κρατούντες «μάτια ερμητικά κλειστά», απέναντι σε αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα, δεν είναι η σωστή απάντηση.
Η λογιστική δεν μπορεί να δώσει κανένα όραμα.
Ανοίγει μόνο το δρόμο στον εφιάλτη, της τουριστικής κατάρρευσης. Δηλαδή ολόκληρης της οικονομίας, και της κοινωνίας.
Αναφερόμενος στα “ζητούμενα” ο πρόεδρος της Ε.Ξ.Ρ., υπογραμμίζει: “Τα μεγάλα ζητούμενο σήμερα είναι οι ιδέες, η στρατηγική, η αποφασιστικότητα.
Είναι η ώρα της πολιτικής.
Να συμφωνήσουμε σε ένα μέλλον τουριστικής ανάπτυξης και να τα δώσουμε όλα, για να γίνει αυτό πράξη. Αυτό σημαίνει έχω ένα όραμα για τον τουρισμό, για την ταυτότητα και την τουριστική εικόνα της χώρας, για το πώς θέλω να μοιάζει αυτή η χώρα, το 2020.
Για να γίνει κατανοητό το μέγεθος των αλλαγών αντίληψης και νοοτροπίας που απαιτούνται, θα αναφέρω ένα απλό παράδειγμα. Ο παγκόσμιος τουρισμός είναι σήμερα συνδεδεμένος με το shopping. Ειδικά οι τουρίστες που προέρχονται από τις υψηλές εισοδηματικές τάξεις, των νέων αναπτυσσόμενων οικονομιών, συνδυάζουν τις διακοπές τους με την κατανάλωση.
Είμαστε λοιπόν διατεθειμένοι ή όχι, αντί να μιλάμε μόνο για ειδικές οικονομικές ζώνες, με μισθούς Μπαγκλαντές, να μιλήσουμε και για ειδικές ζώνες ελεύθερου εμπορίου, στις τουριστικές περιοχές; Το Ντουμπάι, που έχει αναδειχθεί σε κορυφαίο τουριστικό προορισμό, έχει τρεις ζώνες, απαλλαγμένες από κάθε φόρο και δασμό.
Εμείς θα το συζητήσουμε ποτέ;
Θα το διαπραγματευτούμε με τους εταίρους μας;
Διαβάσαμε όλοι προχθές στην “Δημοκρατική», τα τρία εξαιρετικά ενδιαφέροντα άρθρα, των Προέδρων Ανδρεάδη, Τσακίρη και Ρέτσου, του ΣΕΤΕ, του ΞΕΕ και της ΠΟΞ αντίστοιχα. Με σοβαρότητα μιλούν για άμεση ανάγκη πλεύσης σε βάση 12μηνου τουρισμού, εξ αντιδιαστολής με την υπερ-συγκέντρωση, στους 3 μόνο μήνες, της αιχμής.
Για την αναγκαία τραπεζική ρευστότητα.
Για την μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση.
Για την άμεση εθνική απαίτηση της Marketing Greece Α.Ε. .
Για τον χαμηλό ΦΠΑ στην Ακτοπλοΐα, θα προσθέσω εγώ, αφού τουρισμός ξέχωρος από συγκοινωνίες δεν νοείται.
Για τα Σπατόσημα και τα τέλη. Αεροδρομίων και λιμένων.
Για τις υποδομές, που όταν συζητιούνται έχουν καταντήσει περισσότερο ανέκδοτο, παρά γεγονός.
Για την ανάγκη αλλαγής νοοτροπίας: για περισσότερη συνείδηση και αλληλεγγύη”.
Και κατέληξε: ” Όταν κάποιος πέφτει, να απλώνουμε το χέρι να τον βοηθήσουμε να σηκωθεί. Και όχι να επιχαίρουμε. Και για άλλα πολλά, που αποτελούν προαπαιτούμενα, εδώ και τώρα. Όχι αύριο, αλλά χθες. Ο ελληνικός τουρισμός είναι σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Ή θα πάμε μπροστά με ιδέες πολιτικής, που θα ανατρέπουν τα δεδομένα της συγκυρίας ή θα οδηγηθούμε «με τα χέρια κάτω», στον μαρασμό και την απαξίωση. Ο χρόνος τρέχει. Τα περιθώρια για να δώσουμε τη σωστή απάντηση έχουν αρχίσει να εξαντλούνται. Το έχω επανειλημμένως τονίσει: στο τέλος της μέρας, τα καλύτερα λόγια είναι οι πράξεις. Η αξία της συνέπειας. Αυτό ας το έχουν καλά υπόψη, όσοι έχουν την ευθύνη για την τύχη της χώρας. Μα και την ευθύνη για την τύχη του τόπου μας, στα χέρια τους”.
